پناهجوی افغان احمدظاهر عزیزی هنوز نمی‌تواند باور کند که پس از هشت سال دیگر یک بازداشتی نیست و می‌تواند آزادانه در جامعه زندگی کند.
او می‌گوید: «من آزادم. [بعد از] بیش از هشت سالی که در بازداشت بودم، امروز آزاد شدم. خیلی خوشحالم.»
او یکی از چهار پناهجوی بازداشتی در پارک هوتل ملبورن و بازداشتگاه موسوم به «اقامتگاه ترانزیتی مهاجرت ملبورن» (MITA) است که به تازگی بعد از دریافت ویزه بریجینگ از بازداشت آزاد شده‌اند، اما از حمایت‌های مالی اندکی برخوردار خواهند بود.
او می‌گوید که بعد از گذراندن این‌همه سال‌ها در بازداشتگاه‌های مهاجرت آسترالیا، فکر می‌کردم «تمام زندگی‌ام را در بازداشت می‌گذرانم».
او می‌افزاید: «هنگامی که [از نیروی مرزی آسترالیا] برایم گفتند که خبر خوشی دارند، از آن‌ها پرسیدم، 'چه خبر خوشی؟' برایم گفتند که ویزه دارم. گفتم که نمی‌توانم باور کنم، چون مدتی طولانی را در بازداشت بوده‌ام.»
روز شنبه، ۱۳ نوامبر، سه پناهجوی منتقل شده تحت قانون لغوشده مدیوک (medevac)، از جمله عزیزی ۳۶ ساله، از پارک هوتل ملبورن و پناهجوی دیگری از بازداشتگاه «مایتا» واقع در برودمیدوز آزاد شدند.
احمدظاهر عزیزی (راست) می‌گوید که او فکر می‌کرد تمام عمرش را در بازداشت می‌گذراند. Source: Supplied
پناهجوی ایرانی حامد خادمی که پنج سال را در بازداشتگاه جزیره نارو و سه سال را در مایتا گذرانده می‌گوید که این آزادی طعم تلخ‌وشیرین دارد، زیرا قلب او با بازداشتی‌هایی است که هنوز در بند هستند.
این پناهجوی ۲۷ ساله می‌گوید: «نمی‌توانم احساساتم را بیان کنم. آن‌ها بعد از نُه سال آزادم کرده‌اند، اما هنوز دوستانی در بازداشت دارم.»
«من ویزه دارم، اما آن‌ها ندارد و ما بعد از نُه سال زندگی باهمی مانند یک خانواده هستیم... باید به مبارزه برای دیگران ادامه بدهیم.»
این مردان در زمانی رها می‌شوند که در پی شیوع ویروس کرونا در میان بازداشتی‌های پارک هوتل ملبورن، فشارها بر حکومت فدرال برای آزادی تمام پناهجویان بازداشتی شدت گرفته‌اند.
حامد خادمی، پناهجوی ۲۷ ساله ایرانی می‌گوید که به مبارزه برای آزادی بازداشتی‌هایی که هنوز در بند هستند، ادامه می‌دهد. Source: Supplied
'گروه اقدام پناهندگان' (Refugee Action Collective) از آزادی این چهار نفر استقبال می‌کند، اما می‌گوید هنوز تعداد زیادی از پناهندگان و پناهجویان در بند هستند که باید آزاد شوند.
کریس برین، یکی از اعضای گروه اقدام پناهندگان می‌گوید: «آزادی‌های امروز بعد از ماه‌ها پرونده‌بازی حقوقی دنباله‌دار، اعتراضات درباره وضعیت کووید-۱۹ در پارک هوتل و تعهد دایمی جنبش حمایت پناهندگان به اعتراض‌های عمومی اتفاق می‌افتند.»
به این چهار پناهجو ویزه‌هایی بریجینگی اعطا شده که فقط برای شش ماه اعتبار دارند. آقای برین می‌گوید، تمدید مداوم این‌گونه ویزه‌ها امری عادی است، اما حمایت‌های دولتی از دارندگان آن‌ها قطع می‌شوند.
آقای برین می‌گوید: «به حامد، عزیزی و مردان دیگر گفته شده است که فقط سه هفته سرپناه دارند و بعد به حال خودشان رها می‌شوند.»
«آن‌ها هیچ پولی ندارند و فقط کوپن‌های ۱۰۰ دالری وولورتس بدون هیچ‌گونه توضیح درباره نحوه و مکان استفاده از آن‌ها به ایشان داده شده‌اند. آن‌ها هیچ‌گونه وسایط نقلیه یا مایکی- [کارت استفاده از وسایل حمل‌ونقل عمومی]- ندارند و نزدیک‌ترین وولورتس با پای پیاده بیش از یک ساعت از آن‌ها فاصله دارد.»
«مانند سایر پناهندگان آزادشده، آن‌ها عملاً در این‌جا اسکان داده می‌شوند، اما بدون هیچ‌گونه حمایتی به درون جامعه پرتاب می‌شوند.»
این نگرانی‌ها اخیراً پس از نشر گزارش‌هایی مبنی بر بی‌خانمانی یک پناهنده دارای معلولیت کمر پس از آزادی از پارک هوتل ملبورن بیشتر مورد توجه قرار گرفتند.
بر اساس آمار مرکز منابع پناهجویان (ASRC)، در حال حاضر ۸۵ پناهنده و پناهجو در داخل خاک آسترالیا در بازداشت به سر می‌برند.
این مرکز می‌گوید که از ماه دسامبر ۲۰۲۰ بدین‌سو نزدیک ۱۸۰ بازداشتی با ویزه‌های بریجینگ آزاد شده‌اند.
حکومت فدرال پیوسته تأکید کرده است که به پناهندگان و پناهجویان دارنده ویزه‌های بریجینگ اجازه اقامت دایم در آسترالیا را نخواهد داد.
