گروه پژوهشی املاک سابرب‌ترندز (SuburbTrends) در گزارشی زیر نام 'شاخص رنج کرایه‌نشین' نواحی آسترالیا را از نظر کرایه‌نشینی رتبه‌بندی کرده است.
کِنت لاردنر، مدیرعامل سابرب‌ترندز، گفت که این شاخص نواحی را با در نظرداشت چهار عامل اصلی- قابل دسترس بودن، قابل استطاعت بودن، خالی بودن و قیمت- رتبه‌بندی کرده است.
هر ناحیه‌ای که از ۱۰۰ امتیاز بالاتر از ۷۵ امتیاز کسب کرده، از نظر اجاره «بحرانی» قلمداد شده است.
آقای لاردنر گفت: «ما واقعاً ترجیح می‌دهیم خانواده‌ها کمتر از ۲۵ درصد درآمد خانوادگی را هزینه اجاره کنند. اما به طوری فزاینده با حومه‌هایی بر می‌خوریم که در آن‌ها خانواده‌ها ۳۰ درصد یا بیشتر از درآمد خود را صرف [اجاره] می‌کنند.]
بدترین نواحی آسترالیا برای اجاره
در سراسر آسترالیا، تقریباً نیمی از نواحی از نظر استرس اجاره‌ای در طبقه «رنج شدید» قرار گرفته‌اند.
اما در کل کوینزلند و آسترالیای جنوبی بالاترین سطح استرس را ثبت کرده‌اند، به طوری که ۵۸ درصد از حومه‌ها در هر دو ایالت بالاتر از ۷۵ امتیاز کسب کرده‌اند.
لاردنر گفت، در ماه جنوری، ۱۲ گروه از نواحی ۱۰۰ امتیاز کسب کرده‌اند.
بیشتر این حومه‌ها در کوینزلند هستند: دورک، لوگان سنترال، دیسِپشن بی، ریورویو، رابینا-ایست، بتانیا-واترفورد، وارسیتی لیکس و مرمید واترز.
چهار ناحیه در نیوساوت‌ولز، واریلا، سنز سوچی-رامزگیت، مونتری-برایتون‌لی‌سندز-کاییما و کینگزگروو-نورت، نیز ۱۰۰ امتیاز کسب کرده‌اند. لاوینگتون با امتیاز ۹۹، پنجمین ناحیه نیوساوت‌ولز بوده است.
در ویکتوریا، ویلرز هیل با کسب ۹۸ امتیاز، پررنج‌ترین ناحیه ایالت از نظر اجاره بوده است. پس از آن دندینانگ ساوت (۹۷)، توماس‌تاون (۹۶)، سیفورد (۹۵) و فرانکستون نورت (۹۴) قرار گرفته‌اند.
در ساوت آسترالیا، چهار گروه از نواحی ۹۹ امتیاز کسب کرده‌اند: کریستی داونز، وارادیل، مورفت ویل وست و رویال پارک-هندون-آلبرت پارک. ناحیه کریستیز بیچ ۹۸ نمره کسب کرده است.
میدلند-گیلدفورد با امتیاز ۹۵ بدترین حومه‌های آسترالیای غربی بوده‌اند. کلووردیل و بلمونت-اسکات-رِدکلیف هر دو ۹۴ امتیاز و تورنلی و اسپیروود ۹۳ امتیاز کسب کرده‌اند.
اپل آیل و موبری با امتیاز ۹۵، پررنج‌ترین ناحیه تاسمانیا برای کرایه‌نشینی بودن بوده است. پس از آن اینورمی (۸۸)، راونزوود (۸۶)، نیو تاون (۸۴) و بِلِرویو-رُزنی (۸۱) قرار داشته‌اند.
مشکل اجاره به 'راه‌حل‌های فوری' نیاز دارد
آقای لاردنر گفت، مشکل اجاره نه یک موضوع منفرد، بلکه یک مشکل سراسری است که نیاز به اقدام فوری و جامع دارد.
او گفت: «این داده‌ها نیاز به راه‌حل‌های سیاستی فوری و چندوجهی برای رسیدگی به هزینه‌های فزاینده اجاره و محدودیت در دسترس بودن مسکن را برجسته می‌کنند.»
یکی از راه‌حل‌های پیشنهادشده، تعیین سقف برای افزایش اجاره در سراسر کشور است، مشابه آنچه در قلمرو پایتخت آسترالیا وجود دارد.
حکومت ائتلافی کارگر و سبزهای قلمرو پایتخت در سال ۲۰۱۹ قانونی را وضع کرد که مطابق آن مالکان فقط می‌توانند تا ۱۰ درصد بالاتر از نرخ تورم- که توسط اداره آمار آسترالیا مشخص می‌شود- اجاره خانه‌های شان را بالا ببرند.
مطابق این گزارش، قلمرو پایتخت کمترین نواحی دارای «رنج شدید» برای کرایه‌نشینی را دارد. Source: AAP / Sam Mooy
هری میلوارد دبیرکل اتحادیه کرایه‌نشینان و مسکن آسترالیا است.
او گفت که استرس شدید اجاره چیزی است که آن‌ها هر روز شاهد آن هستند و برخی از افراد تحت حمایت این سازمان، ۸۰ درصد از درآمد خود را صرف اجاره می‌کنند.
به گفته آقای میلوارد، دانشجویان، دریافت‌کنندگان حقوق رفاهی، و افراد شاغل در کارهای متزلزل و گاه‌به‌گاهی بیشترین آسیب‌پذیری را دارند.
میلوارد گفت: «فقیرترین مردم- نیازمندترین افراد- در خانه‌هایی زندگی می‌کنند که در حال فروپاشی هستند... زیرا توانایی ایستادگی برای حقوق خود را ندارند.»
او گفت که قوانین اجاره در سراسر کشور باید ساده‌تر شوند و حمایت بیشتری از مستأجران در آن‌ها درج شود، و همچنین اقدامات فوری‌تری چون سقف‌بندی افزایش کرایه برای دو سال روی دست گرفته شوند.
با این‌حال، آقای لاردنر به این باور است که با هرگونه راه‌حل کوتاه‌مدتی چون وضع محدودیت بر افزایش کرایه باید با احتیاط برخورد شود، زیرا می‌توانند تأثیر معکوس داشته باشند و در صورت استفاده طولانی‌مدت، عرضه را محدود کنند.
گریگ بادر، مدیرعامل rent.com.au، وبسایت جست‌وجوی املاک، گفت که دیدگاه‌های زیادی درباره راه‌حل‌ها وجود دارند، اما مشکل در ساختار است.
او گفت: «مسأله اساسی این است که قیمت خانه‌های ما در آسترالیا بالا رفته، نرخ سود افزایش یافته، در ساخت‌وساز تأخیر داریم، جمعیت بیشتری داریم، پس همه این موارد با هم جمع می‌شوند.»
بيشتر بخوانيد
ثابت یا متغیر: آشنایی با انواع قرضه مسکن در آسترالیا
آقای بادر گفت که او دوست دارد شاهد مجموعه‌ای از اقدامات باشد؛ مانند طرح‌های پیش‌پرداخت کم و مشوق‌های نقدی برای مالکان تا املاک خود را زیر نرخ بازار اجاره دهند.
عرضه یک مشکل اساسی که لاردنر نیز به آن اذعان دارد.
دولت فدرال تعهد کرده است که در مدت پنج سال ۱.۲ میلیون خانه- ۲۴۰ هزار خانه در سال- در سراسر کشور بسازد.
اما آقای لاردنر می‌گوید که معلوم نیست چه تعداد از این خانه‌ها قابل استطاعت خواهند بود و استدلال می‌کند که ما به یک «رویکرد کاملاً جدید» نسبت به مسأله مسکن نیاز داریم.
او گفت: «ساختن آپارتمان‌های ۷۰۰ یا ۸۰۰ هزار دالری یا خانه‌های میلیون دالری منجر به قابل استطاعت شدن اجاره نخواهد شد.»
به گفته او، دولت‌ها باید برای برداشتن موانع دسترسی توسعه‌دهندگان و سازندگان به زمین، چاره فوری بسنجند، زیرا مشکل بی‌خانمانی به‌خودی خود از بین نمی‌رود.
به باور او، پرداختن به مشکل بی‌خانمانی- که اغلب با پناه بردن افراد به خانه‌های اقارب یا زندگی در داخل موترهای شان پنهان می‌شود- باید اولویت شماره‌یک باشد.
او گفت، آسترالیا باید به راه‌حل‌های خلاقانه‌ای چون ایجاد پارک‌های خانه‌های متحرک متوسل شود که می‌توانند در مدت شش تا هشت هفته ساخته شوند.
