آقای دریا که به دعوت 'موسسه هنری باران' به این سفر هنری آمده، ضمن اجرا در سه کنسرت در شهرهای بریزبین، سیدنی و ملبورن، در برنامه‌ای که مناسبت هشتم مارچ، روز جهانی زن، در دانشگاه موناش قرار است برگزار شود نیز اشتراک می‌کند.
او روز یک‌شنبه، ۲۷ فبروری، در حالی که ده‌ها تن از علاقه‌مندانش در میدان هوایی ملبورن به استقبالش رفته بودند، وارد آسترالیا شد.
آقای دریا به اس‌بی‌اس دری گفت: «من در سفر آسترالیا آنقدر هیجان داریم که هیچ بازگو نمی‌توانم.»
او گفت: «این سفر تنها کنسرت یک هنرمند نیست، بلکه فراتر از آن، گشایش دوباره استیج‌های موسیقی پس از یک وقفه کلان است؛ چه وقفه‌های [ناشی از] پاندمی باشد و چه وقفه تغییرات اوضاع سیاسی در داخل افغانستان باشد که کاملاً هیجانات زندگی را برای مدتی متوقف ساخت.»
«ولی در میان، هشتم مارچ را هم ما می‌خواهیم به صورت خیلی شایسته و بایسته تجلیل کنیم. ما می‌خواهیم هشت مارچ را در دانشگاه بزرگ موناش در ملبورن تجلیل کنیم که در آن‌جا هم کارهای خیلی جالبی پیش رو هستند.»
آقای دریا گفت که می‌خواهد این سفرش «در مجموع سفری باشد که کاروان متوقف شده موسیقی افغانی را یک تکان بدهد.»
موسسه هنری باران، برگزارکننده این دور کنسرت‌های آقای دریا گفت که می‌خواهد در کنار سهم‌گیری در «غنامندی فرهنگ و هنر اصیل افغانستان»، می‌خواهد از طریق موسیقی «اتحاد، همپذیری، همدردی و شکیبایی» را در جامعه نهادینه کند.
رایان رضایی، مدیر این موسسه به اس‌بی‌اس دری گفت: «باران با هدف اجتناب از افراط‌گرایی، خشونت و تندروی‌های اجتماعی در صدد است با کمک گوهر هنر و موسیقی اتحاد، همپذیری، همدردی و شکیبایی را که از افتخارات کشور عزیز استرالیاست، در بین اعضای جامعه تشویق و نهادینه کند.»
سفری بعد از یک 'تحول'
فرهاد دریا آخرین بار در سال ۲۰۱۶ به آسترالیا آمده بود. Source: Supplied/Baran Entertainment
آقای دریا گفت: «قبل از آن (همه‌گیری کرونا) مسایل دیگری در زندگی خودم بودند که کمتر توانستم فعالیت کنم... زندگی من در آن جریان خیلی تغییر کرد، من کاملاً یک انسان نو شدم، از انسان نوی که امروز هستم، خیلی خوش هستم، شاد هستم.»
«به همان نسبت، من فعالیت‌های هنری کمتر داشتم، ولی آن فعالیت‌ها بیشتر در درون خودم اتفاق افتادند و از من یک انسان تازه ساختند.»
«این تحول، جالب است، دیدگاه مرا در برابر زندگی، تا عمق، از ریشه تغییر داد، تغییر به سوی بِهشُد، به سوی مثبت.»
آقای دریا افزود که او هرگز یک آدم «منفی‌گرا» نبوده و همیشه انسان مثبت‌نگری بوده که خیلی به زیبایی می‌اندیشیده است، ولی بعد از تحولی که طی چندسال اخیر برایش اتفاق افتاده، دیدگاه و ذهنیتش نسبت به جهان پیرامون «به صورت خیلی تکان‌دهنده، بزرگ و عمیق» متحول شده است.
او در سال ۲۰۱۹/۱۳۸۹ قبل از اجرای آهنگ «بیا تا قدر همدیگر بدانیم» در پانزدهمین جشنواره 'ستاره افغان' گفته بود که بعد از آن «توبه خواهد کرد». این سخنان او در آن زمان با واکنش گسترده در میان کاربران شبکه‌های اجتماعی روبه‌رو شد و بسیاری‌ها آن را به کناره‌‌گیری از موسیقی تعبیر کرده بودند.
'موسیقی مردنی نیست'
این هنرمند ۶۰ ساله گفت که برخلاف سال‌های گذشته که «خیلی خاموش‌تر» بوده است، در ماه‌های اخیر کارهای هنری بیشتری خلق کرده و با دست پر به آسترالیا آمده است.
آقای دریا همچنین با تأکید بر ضرورت حمایت و کمک به خانواده هنر موسیقی افغانستان در شرایط کنونی، گفت که تحولات اخیر نه تنها آرامش روانی و وسایل امرار معاش را از آن‌ها گرفته‌اند، بلکه مصئونیت جانی آن‌ها را نیز به خطر انداخته‌اند.
او گفت: «در این شب‌وروزها خیلی ضرور است که هنرمندان مثل ما از خانواده هنر موسیقی افغانستان حمایت کنند، و کمک کنند تا آن‌ها نجات پیدا کنند، چه از نگاه روانی، چه از نگاه خلاقیت‌هایی که آن‌ها هر روز باید به آن بپردازند، چه از نگاه آب و نان و نیازمندی‌های روزمره، و چه از نگاه مصئونیت، باید به آن‌ها کمک شوند.»
او گفت که شخصاً بخش بزرگی از وقت خود روزانه خود را به رسیدگی به مشکلات هنرمندان اختصاص داده می‌دهد و از جمله تلاش کرده برای تعداد زیادی از آن‌ها زمینه خارج شدن از افغانستان را فراهم کند.
او افزود: «من با هنرمندان همکاری خیلی دقیق و نزدیک دارم و در عین حال، کوشش می‌کنیم برای هنرمندانی که نیازمند هستند، آب و نان شان در زندگی قطع شده، حق شان قطع شده، کمک‌های مادی هم برسانیم. در همین شب‌وروزها برای بیشتر از ۴۰-۵۰ خانواده هنرمند کمک مالی آماده کرده‌ایم و داخل افغانستان انتقال داده‌ایم.»
آقای دریا گفت که با سقوط افغانستان به دست طالبان، «اهل خانه هنر به هزار و یک گوشه جهان» و در داخل کشور آواره شدند که باعث شد «وقفه‌ای در جریان هنر پوینده موسیقی» بیاید.
آقای دریا می‌گوید که آمده است تا ثابت کند که «موسیقی مردنی نیست». Source: Supplied/Baran Entertainment
«و آن‌هایی که نتوانستند، بضاعت برآمدن را نداشتند، به گوشه‌های خانه یا همان سرپناهی که به صورت کرایی یا شخصی داشتند، پناه بردند و ... خانه‌های شان به مغاره‌هایی تبدیل شده که از وحشت زندگی بیرون به عنوان هنرمند برآمده نمی‌توانند، به جهان بیرون از دروازه‌های خانه خود اعتماد نمی‌توانند.»
«حتا درون فضای خانه شان هم اکنون، بعد از این‌که تلاشی‌های خانه‌به‌خانه مردم به بهانه‌های مختلف در افغانستان آغاز شده، مصئون نیستند.»
اما او تفاوت بزرگی بین این موج آوارگی و موج مهاجرت سال ۱۹۹۶ می‌بیند که به گفته او، در آن زمان هنرمندان و آوازخوانان باید تلاش‌های هنری شان در خارج از افغانستان را از صفر شروع می‌کردند.
دریا گفت: «... آن‌ها تمام تلاش‌های خود را از صفر آغاز کردند، چون قبل از آن‌ها کارهای بزرگی در مورد موسیقی یا برای موسیقی افغانستان در بیرون از افغانستان، در بیرون از مرزها، صورت نگرفته بود. نهادها وجود نداشتند.»
«ولی از آن زمان تا امروز که ۲۰ سال و بیشتر از ۲۰ سال می‌گذرد، نهادهای موسیقی در بیرون از افغانستان خیلی محکم و ریشه‌دار ایجاد شده‌اند و اکنون فعال هستند.»
«ما به کمک همدیگر کوشش داریم که این موج‌ها را در بیرون از افغانستان جاری کنیم و ثابت بسازیم که موسیقی مردنی نیست، ثابت بسازیم که هیچ نیروی سیاه، هیچ دست سیاه و هیچ قدرتمند سیاهکار در جهان نتوانسته است صدای موسیقی را خاموش کند.»
گفت‌وگوی صاحب شکیب با فرها دریا را به همراه آهنگ جدید «در مُلککِ ما» که به اس‌بی‌اس دری اهدا کرده، در بالای همین صفحه بشنوید. برای شنیدن این گفت‌وگو، روی علامت بلندگو بر روی عکس کلیک کنید.
