Η Μαύρη Πανώλη ή Μαύρος Θάνατος, όπως ονομαζόταν, πιστεύεται ότι είχε εξοντώσει περίπου τον μισό πληθυσμό της Αγγλίας κατά την πρώτη πανδημία του 14ου αιώνα.
Το χωριό Eyam στο Derbyshire της Αγγλίας έχει μείνει στην ιστορία ως παράδοξο για την αυτοθυσία του.
Όταν η ασθένεια έφθασε σε αυτό το 1665, οι κάτοικοί του πήραν τη θαρραλέα απόφαση να μείνουν μακριά από τον έξω κόσμο, εμποδίζοντας την εξάπλωση της νόσου στις κοντινές κοινότητες.
Ωστόσο με αυτόν τον τρόπο, πολλοί υπέγραψαν το τέλος τους. Η Francine Clifford και ο σύζυγός της δημιούργησαν ένα μουσείο και έναν χάρτη ο οποίος αποτυπώνει την εξάπλωση της νόσου στο χωριό.
Σήμερα στο χωριό, πολλά από τα παλιά πέτρινα σπίτια έχουν πλάκες με χαραγμένα τα ονόματα όλων όσων πέθαναν μέσα σε αυτά, εξαιτίας της πανώλης.
Οι ψύλλοι έφεραν την πανώλη
Tomb in the church yard of Eyam church in Derbyshire, UK Source: iStockphoto
Η πανώλη εισήχθη ακούσια στο χωριό από έναν ράφτη που ονομαζόταν George Viccars, ο οποίος άνοιξε ένα πακέτο από ύφασμα που έφερε από το Λονδίνο.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, το δέμα έφερε μολυσμένους ψύλλους, τον κύριο φορέα για τη διάδοση της νόσου.
Ο George Viccars ήταν ο πρώτος άνθρωπος στο χωριό Eyam που πέθανε.
Ο William Mompesson ήταν νεοδιορισμένος εφημέριος της εκκλησίας του Eyam.
Πιστεύοντας ότι έχει καθήκον να αποτρέψει την εξάπλωση της πανώλης στις κοντινές πόλεις Sheffield και Bakewell, αποφάσισε ότι το χωριό έπρεπε να μπει σε καραντίνα.
Η δυσκολία του να πείσει τους ενορίτες του να θυσιάσουν τη ζωή τους δεν ήταν η μόνη που είχε να αντιμετωπίσει, είχε και ένα άλλο πρόβλημα, μιας και δεν ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στους συγχωριανούς του.
Είχε αντικαταστήσει τον προηγούμενο εφημέριο, τον ιδιαίτερα δημοφιλή Thomas Stanley, ο οποίος είχε απομακρυνθεί από το αξίωμά του επειδή αρνήθηκε να χρησιμοποιήσει το νεοεκδοθέν Βιβλίο Κοινής Προσευχής της Αγγλίας.
Τελικά οι δύο άντρες συνεργάστηκαν για να πείσουν τους συγχωριανούς τους να απομονωθούν.
Εφημέριος στο χωριό Eyam είναι σήμερα ο αιδεσιμότατος Mike Gilbert.
Κάθε Κυριακή, μιλάει στους ενορίτες του από τον ίδιο άμβωνα, όπου, αιώνες νωρίτερα, ο William Mompesson ζήτησε από τους συγχωριανούς του να μπουν σε καραντίνα.
Ο αιδεσιμότατος Gilbert σημειώνει ότι οι χωρικοί του 17ου αιώνα αποτελούν ένα καλό παράδειγμα για τους ανθρώπους του σήμερα, καθώς εκείνοι αντιμετωπίζουν τον κορωνοϊό και άλλες απειλές για την υγεία.
Μέχρι την 1η Νοεμβρίου 1666, η ασθένεια είχε εκλείψει από το χωριό. Η απομόνωση του πληθυσμού είχε φέρει αποτελέσματα αν και το ποσοστό θνησιμότητας στο Eyam ήταν πολύ μεγαλύτερο από εκείνο του Λονδίνου.
Τρεισήμισι αιώνες μετά οι κάτοικοι του χωριού Eyam μνημονεύονται για το γεγονός πως έθεσαν σε κίνδυνο την ζωή τους, με πολλούς από αυτούς μάλιστα να βρίσκουν τραγικό θάνατο, για το καλό των συνανθρώπων τους.
