Ο Δρ. Χρήστος Φίφης λεέι στο Πρόγραμμα ότι το 1928 ήταν ένα πολύ σημαντικό έτος για την Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης διότι στις 8 Απριλίου εκείνης της χρονιάς πραγματοποιήθηκε γενική συνέλευση η οποία σηματότησε την επανίδρυση της κοινότητας.
Η κρίσιμη αυτή συνέλευση ήταν η πρώτη μετά της χρεωκοπία της Κοινότητας και συγκλήθηκε από τον τότε ιερέα στον Ιερό Ναό του Ευαγγελισμού, Χριστόφορο Δημόπουλο και όχι από το εκλεγμένο διοικητικό συμβούλιο της Κοινότητας.
Ο ρόλος του Μαρίνου Λεκατσά
Σύμφωνα με τον Δρ. Φίγη, ένα σημαντικό πρόσωπο εκείνης της χρονιάς ήταν ο Μαρίνος Λεκατσάς, αδελφός του Αντώνη Λεκατσά, του πρώτου επίτιμου προξένου της Ελλάδας στην Αυστραλία.
Ο Μαρίνος Λεκατσάς εκλέχτηκε πρόεδρος ενός προσωρινού διοικητικού συμβουλίου για να επανιδρύσει την Κοινότητα.
Τα μέλη του παλιού συμβουλίου δέχτηκαν να παραδώσουν τα ηνία στον Λεκατσά με τον όρο το επόμενο συμβούλιο να αναλάβει την αποπληρωμή των χρεών της Κοινότητας. Ο νέος πρόεδρος δέχτηκε να πληρώσει ο ίδιος όλα τα χρέη, που ανέρχονταν στο ποσό των 70 λιρών που ήταν οι μισθοί του ιερέα για ένα 6μήνο.
Διαφορές και διαφωνίες
Οι διαφορές ήταν κατά κύριο λόγο τοπικιστικές, για παράδειγμα ανάμεσα στους Ιθακησίους και τους Σαμιώτες.
Επίσης, συγκρούσεις αντιδράσεις υπήρξαν και στο ενδεχόμενο της ίδρυσης Μητρόπολης, μετά το διορισμό, από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, του πρώτου Αρχιεπισκόπου Χριστόφορου Κνίτη που ουσιαστικά οδήγησε στην πρώτη διαίρεση των Ελληνικών Ορθοδόξων Κοινοτήτων μεταξύ 1924 και 1928.
Αυτή η σύγκρουση προκάλεσε ζημιά ειδικά στο σχολείο της Κοινότητας, η οποία δεν είχε τα χρήματα να πληρώνει και τον ιερέα στον Ευαγγελισμό και αποφάσισε να διακόψει τη λειτουργία του σχολείου. Το εκπαιδευτικό ίδρυμα της Κοινότητας δεν λειτούργησε από το 1924 ως το 1929. Εκείνη την χρονιά επαναλειτούργησε όχι με πρωτοβουλία της Κοινότητας, αλλά άλλων ομογενειακών φορέων.
