نکات مهم
- یافته های یک گزارش در استرالیا حاکی از آن است که کارگرانی که با ویزای موقت استرالیا مشغول به کار هستند در حالی که برای کسب اقامت دائم خود تلاش می کنند، دستمزد به مراتب کمتری دریافت می کنند و بیش از حد کار می کنند.
- در گزارش مذکور موسوم به "زندگی در برزخ" ('Living in Limbo') به ارتباط قوی بین استثمار در محل کار با وضعیت ویزای موقت پرداخته شده است.
در گزارش جدید نهادی موسوم به «مرکز کارگران مهاجر» (Migrant Workers Centre) عنوان شده است که ۶۵ درصد از دارندگان ویزاهای موقت در استرالیا «سرقت از دستمزد» را تجربه کرده اند و از هر چهار نفر یک نفر با انواع دیگر استثمار نیروی کار مواجه شده اند.
در گزارش مذکور موسوم به به ارتباط قوی بین استثمار در محل کار با وضعیت ویزای موقت پرداخته شده است.
۹۱ درصد از کارگرانی که وضعیت آنها در این گزارش مورد بررسی قرار گرفته است ا با این نوع از ویزا و بدون هیچ مسیری برای دسترسی به اقامت دائم، وارد استرالیا شده بودند. این افراد گفته اند که «سرقت از دستمزد» خود را تجربه کرده اند.
در این گزارش نشان داده است که به طور میانگین بیش از پنج سال طول می کشد تا این کارگران بتوانند اقامت دائم خود را دریافت کنند. این در حالی است که طولانی ترین زمان انتظار ۱۳ سال است.
بر اساس یافته های این گزارش، زمان های انتظار طولانی و حفره های موجود در برخی از ویزا مانند ویزا های تحت حمایت کارفرما، کارگران را در برابر روسای استثمارگر و کلاه برداری های مرتبط با ویزا، آسیب پذیر می کند.
در این گزارش نشان داده شده است که مهاجران بیشتر از دیگران از تأثیرات کووید-۱۹ آسیب می بینند.
خوان (این نام واقعی نیست) یکی از ۷۰۰ نفری بود که در بخشی از این گزارش با آنها مصاحبه شد. او گفت که یافتن مسیری برای اقامت دائم، کار آسانی نیست.
هنگامی که خوان و همسرش در سال ۲۰۰۸ به استرالیا آمدند، خانواده آنها در کشور اصلی خود چند وام دریافت کرده بودند تا هزینه سفر و تحصیل آنها را در استرالیا پوشش دهد.
او در خلال اقامت خود در استرالیا با توسل به یک سری ویزای دانشجویی مجبور به تمدید اقامت خود در کشور شد. او در نهایت پس از اخذ دو گواهینامه، دو مدرک دیپلم و دو دیپلم پیشرفته در آشپزی و مدیریت بازرگانی، مشغول به کار شد.
خوان علاوه بر تمام هزینه های مربوط به درخواست ویزا، هزاران دلار به یک migration agent برای درخواست این شغل پرداخت.
در حالی که خوان منتظر اعطای ویزای خود بود، کارفرمایش از او خواست در ازاء دریافت اسپانسر ویزا ۳۵ هزار دلار به او بپردازد.
خوان این کار را نپذیرفت و در حالی که با ویزای بریجینگ در استرالیا حضور داشت، کارفرمای دیگری پیدا کرد تا او را به عنوان سر آشپز در یک رستوران واقع در مناطق حاشیه ای و روستایی (regional) اسپانسر کند.
کارفرمای جدید پولی به خوان نداد و به او گفت صبر کند تا ویزای او را تایید کند. زمانی که ویزا اعطا شد، رئیس خوان طبق قولی که داده بود حقوق او را پرداخت نکرد و به کارش پایان داد و در نتیجه ویزای خوان لغو شد.
خوان به کمک یک وکیل مدافع از طریق مرکز کارگران مهاجر به دادگاه رجوع کرد و در نهایت دادگاه طی حکمی کارفرمای خوان را مجبور به پرداخت تمام پرداخت های معوقه کرد.
اما اکنون یک سال پس از آن، او همچنان منتظر است تا کارفرما به دستور دادگاه عمل کند.
این گزارش حاوی روایت های مهاجران دیگری نیز است.
تونی (این نام واقعی نیست) یکی از افرادی است که داستان او در گزارش عنوان شده است. او یک جوشکار دارای مجوز است که با ویزای اسپانسر شده کمبود مهارت موقت وارد استرالیا شده است.
در این گزارش آمده است که علیرغم سخت کوشی او، به نظر می رسید که کارفرمای او هرگز از او راضی نبود و وظایف بیشتری را به او محول می کرد و زمان کمی را برای ناهار یا استراحت توالت برای او باقی می گذاشت.
او اغلب احساس می کرد که کار دو نفر را انجام می دهد و به سختی وقت داشت از نوزاد تازه متولد شده اش مراقبت کند، زیرا به طور متوسط بیش از ۶۰ ساعت در هفته کار می کرد. این شامل شیفت های آخر هفته نیز می شد.
یک روز او شنید که همکاران استرالیایی او در مورد اضافه کاری و نرخ اضافه پرداختی ویژه موسوم به (penalty rates) صحبت می کنند و از اینکه کارفرما چگونه می تواند این نرخ اضافه پرداختی را برای تونی و سایر کارگران دارای ویزای موقت پرداخت کند.
در آن زمان بود که تونی متوجه شد که کارفرمای او دستمزد کمتری به او و کارگران مهاجرش پرداخت می کند.
مت کانکل مدیر عامل مرکز کارگران مهاجر گفت که برنامه مهاجرت استرالیا "به طور ساختاری، جمعیتی از کارگران با وضعیتی ناامن را ایجاد کرده است".
او گفت: "تقویت امکان دستیابی به اقامت دائم، مزایای اجتماعی و اقتصادی را برای همه کارگران در استرالیا فراهم می کند."
آقای کانکل گفت که دارندگان ویزاهای موقت اغلب سال ها و گاهی ده ها سال در استرالیا کار می کنند و امید دارند که آینده خود را در این کشور تضمین کنند.
آقای کانکل گفت: «کارگرانی که ویزای موقت دارند، استثمار در محل کار را تجربه می کنند، زیرا این سیستم موانعی را برای گزارش تخلفات صنعتی ایجاد می کند. مدت این ویزاها قبل از تکمیل مراحل طولانی دادگاه منقضی می شوند. و از دست دادن شغل می تواند منجر به اختلالی چندین ساله برای حل و فصل این موضوع شود».
او گفت: «ما به بازنگری در سیستم ویزا نیاز داریم تا زندگی کارگران تنها در دستان یک کارفرما قرار نگیرد و همه مهاجرانی که برای مدتی طولانی در کشور حضور داشته اند فرصتی برای دسترسی به اقامت دائم داشته باشند».
