در حالی که انتظار می رود این شرایط سخت مالی برای هزاران دانشجوی بین المللی در ماه های آینده نیز ادامه داشته باشد، هدف این کارزار جدید تامین سرپناهی کوتاه مدت و قابل استطاعت برای این دانشجویان است.
این اولین بار نیست که رزمری گلد (Rosemaree Gould) در خانه خود را به روی دانشجویان بین المللی باز می کند. او برای مدت ۳۰ سال این کار را انجام داده است.
او یکی از صدها استرالیایی است که سعی دارند از این طریق سرپناهی ارزان در اختیار دانشجویانی قرار دهنند که به دلیل همه گیری کووید-۱۹ بیکار شده اند و در معرض بی خانمانی قرار گرفته اند.
میزبانانی که در این کارزار شرکت می کنند هر هر هفته ۱۲۰ دلار از صندوق های بحران مراکز آموزشی و آژانس های دولتی دریافت خواهند کرد. این در حالی است که در شرایط عادی نرخ واقعی بیش از ۳۰۰ دلار در هفته است که به طور کامل توسط دانشجو پرداخت می شود.
در استرالیا در حدود ۵۰۰ هزار دانشجوی بین المللی مشغول به تحصیل هستند و در حدود ۴۰ میلیارد دلار در سال به اقتصاد استرالیا کمک می کنند.
با وجود این که این دانشجویان مالیات پرداخت می کنند اما واجد شرایط پرداختی های رفاهی از جمله JobKeeper و یا JobSeekerنیستند. از سوی دیگر محدودیت های مسافرتی ناشی از همه گیری کووید-۱۹ باعث شده است تا بسیاری از آنها نتوانند به کشورهای خود برگردند و به همین دلیل در معرض فقر و بی خانمانی قرار گرفته اند.
دیوید بایکرافت (David Bycroft) بنیانگذار شبکه اقامت خانگی یا به اصطلاح Homestay استرالیا می گوید احساس می کند بسیاری از چنین دانشجویانی با بحران مواجه خواهند شد.
وی می گوید: «این بخش و سایر وزارتخانه های دولتی به طور جدی در تلاش هستند تا بودجه های بحران را در اختیار دانشجویان بین المللی قرار دهند و آنها در حال همکاری با ما هستند و سعی همه آنها این است که این دانشجویان را از خیابان ها به محل های امن منتقل کنند.»
این شبکه برای هماهنگ کردن چنین موارد اسکانی هر هفته ۴۰ دلار هزینه می گیرد که صرف مدیریت این شبکه، بیمه و ارائه خدمات حمایتی به دانشجویانی می شود که از سوی سازمان ها و آژانس های دولتی به این شبکه معرفی شده اند.
آقای بایکرافت انتظار دارد تقاضای زیادی برای خدمات این شبکه وجود داشته باشد.
وی می گوید: «ما تازه شروع به پذیرش اولین تقاضاهای خود کرده ایم ولی انتظار داریم در طول چند ماه آینده این بخش شاهد هزاران تقاضا در سراسر استرالیا باشد.»
ساراجین رابرتسون برای اولین بار یکی از اتاق های خانه اش را در اختیار این طرح گذاشته است چون می خواهد در تامین مسکن ارزان قیمت برای دانشجویانی که دچار مشکل مالی شده اند مشارکت داشته باشد.
دانشجویانی که از این خدمات استفاده می کنند افرادی هستند که حداقل برای چند ماه در استرالیا بوده اند و به همین دلیل احتمال مبتلا بودن آنها به کووید-۱۹ بیشتر از سایر اعضای جامعه نیست.
این طرحی است که در آن مردم عادی به افرادی کمک می کنند که در شرایط سخت قرار گرفته اند.
خانم رابرتسون می گوید: «این یک انتخاب شخصی است. دولت فقط همین قدر می تواند کمک کند و هر جا که یک خلاء وجود داشته باشد این فرصت وجود دارد که جامعه وارد عمل شود و کمک کند. این منعکس کننده این است که در این وضعیت همه ما با هم هستیم.»
