در اینجا به 7 واقعیت مربوط به نخستین مردمان استرالیا که باید آنها را بدانید پرداخته ایم.
هویت با فرهنگی که فرد در آن رشد کرده و اینکه او چگونه خود را با آن فرهنگ معرفی می کند، گره خورده است
یکی از بزرگ ترین افسانه ها درباره بومی بودن و در شمار مردمان بومی بودن آن است که اگر رنگ پوست شما روشن باشد، شما نمی توانید یک فرد ابوریجینال یا جزیره نشین تنگه تورس باشید.
فرهنگ نشانگر سبک زندگی است که توسط گروه ها بنا گذاشته می شود و از یک نسل به نسل دیگر منتقل می شود
ویژگی اصلی فرهنگ مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس، ارتباط ویژه آنها با خاک و زمین و تعهد آنها به خانواده و جامعه است.
حق شهروندی در زمان فدراسیون در سال 1901 به مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس تعمیم پیدا نکرد
Bishop Garnsey, Faith and Lilon Bandler campaigning for a YES vote at the 1967 referendum
مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس همچنین تا اواخر دهه 60 حق رای دادن یا دریافت مزایای اجتماعی مانند حقوق بازنشستگی و کمک پرداختی های مربوط به زایمان را نداشتند.
"رویا دیدن" یا "زمان رویا دیدن" معادل لغوی مفهومی عمیق و فلسفی در فرهنگ مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس است
برای مردمان بومی "رویا دیدن" چیزی بیش از یک گذشته افسانه ای است: "این امر نشانگر ارتباط ما به عنوان مردمان بومی با ماهیت معنوی همه چیز پیرامون ما و حتی ورای آن است. داستان های رویا گونه متعلق به گذشته نیستند. آنها خارج از محدوده زمان هستند. همیشه جاری و حاضرند و به کلیه جوانب زندگی معنا می دهند" -
زبان مشخص کننده آن است که مردمان بومی و جزیره نشینان که هستند و اهل کجا هستند
Angelina Joshua keeping the language alive at the Ngukurr Language Centre (Photo by Elise Derwin for SBS)
زمانی که اروپایی ها خود را به خاک استرالیا رساندند در حدود 270 گروه زبانی گوناگون و فرهنگ های گوناگون وجود داشت. امروزه در استرالیا هنوز به 145 زبان ویژه مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس صحبت می شود. اگرچه، تنها 18 عدد از این زبان ها همچنان حضوری قدرتمند دارند. این به معنای آن است که به این زبان ها توسط افراد در سنین گوناگون صحبت می شود.
انقراض زبانی چیست و چرا باید نسبت به آن حساس باشیم؟
امروزه تقریبا نیمی از حدود 6900 زبانی که در سرتاسر جهان به آن زبان صحبت می شود در معرض خطر انقراض قرار دارند. متاسفانه سرعت این انقراض هم روندی تصاعدی را تجربه می کند.
مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس از طریق اجداد و همچنین گروه های اقلیت و زبان خود به سرزمین خود متصل هستند
پروفسور میک کدابسون می گوید: "وقتی ما می گوییم کشور یا سرزمین ممکن است منظورمان کشور موطن یا منطقه ای مربوط به یک قبیله باشد و با گفتن آن منظورمان ممکن است لزوما چیزی بیش از یک نقطه باشد. نقطه ای روی نقشه. منظور ما لزوما یک مفهوم جغرافیایی نیست. اما درباره یک چشم انداز صحبت می کنیم اما نه لزوما نقطه ای خاص در آن".
مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس راه های موثری را برای استفاده ای پایدار از منابع زمینی ابداع کردند
حقوق گروه های گوناگون برای زندگی و مدیریت برخی نقاط خاص یک محدوده عرضی کاملا مشخص است و از طریق هنر، داستان، آواز و رقص ثبت می شود. کاساندرا لاتون گونگاری یک زن بومی می گوید: "من به گونه ای بزرگ شده ام که باور دارم ما نوعی ارتباط ویژه با زمین و خاک داریم. ما به این زمین تعلق داریم. زمین به ما تعلق ندارد".
نخستین مردمان استرالیا در واقع قدیمی ترین تمدن در حال حیات در جهان هستند. مردمانی که بر اساس یکی از جدید ترین مطالعات ژنتیکی که توسط یک تیم بین المللی از تعدادی از دانشگاهیان انجام شده، قدمت آنها به پنجاه هزار سال می رسد.
و جالب آنکه هنوز هم بسیاری از استرالیایی ها اطلاعات بسیار اندکی از تاریخچه زندگی "نخستین مردمان" این کشور دارند.
و آنگونه که در گزارش موسوم به Australian Reconciliation Barometer در سال دو هزار و چهارده عنوان شده است، سی درصد از استرالیایی ها اعلام کرده اند که اطلاعات کافی درباره تاریخ و فرهنگ مردمان بومی استرالیا (Aboriginal ) و جزیره نشینان تنگه تورس (Torres Strait Islander) دارند.
مردمان بومی استرالیایی از نژاد Aboriginal و Torres Strait Islander هستند. بر اساس نتایج سرشماری سال دو هزار و یازده استرالیا این دو نژاد با یکدیگر، سه درصد از جمعیت کشور را تشکیل می دهند.
و این در حالی است که اسکان اروپایی ها در سال ۱۷۸۸ منجر به اعمال یک سری سیاست های تبعیض آمیز علیه مالکان سنتی استرالیا شد که در نهایت تاثیرات مخربی بر حقوق مدنی و حتی حیات سنت ها، فرهنگ و زبان آنها شد.
هر وقت که ریچارد جانسون (Richard Johnson) ریش سفید گورنگ گورنگ (Gooreng Gooreng) گذشته دردآور اجداد خود را در دوران استعمار و مهاجرت اروپایی ها به این سرزیمن به یاد می آورد، متاثر می شود.
قبیله آقای جانسون تقریبا با ورود نخستین مهاجران اروپایی به بخش مرکزی جنوب کوئینزلند، محو شد.
پدر بزرگ او تنها عضو در قید حیات خانواده آن نسل بود.
زنده ماندن او در واقع به ادامه اصل و نسب خانوادگی کمک کرد اما متاسفانه خانواده آقای جانسون مانند اکثر مردمان نخستین استرالیا در خلال نسل های متمادی به واسطه سیاست های سرکوبگرانه متعدد زندگی دشواری را تجربه کردند.
قوانینی که در واقع سیاستی موسوم به "محافظت" را به مرحله اجرا می گذاشت توسط شش ایالت و بین سال های ۱۸۶۷ تا ۱۹۱۱ معرفی شدند. قوانینی که هدف از آنها منزوی کردن و جدا کردن بومیان اصیل استرالیایی و جذب کودکان دو رگه بود.
این کودکان که همواره از آنها با عبارت "نسل های دزدیده شده" نام برده می شود، در واقع کودکان نیمه بومی استرالیایی بودند که از خانواده های خود جدا می شدند و به موسسات یا پرورشگاه ها فرستاده می شدند تا به اصطلاح "اروپایی شوند".
ایالت ها این قدرت و اختیارات را داشتند تا در خصوص زندگی مردمان "ابوریجین" و "جزیره نشینان تنگه تورس" تصمیم بگیرند. این امر حتی شامل آن می شد که این ایالت ها حتی در خصوص آنکه این افراد با چه کسی باید ازدواج کنند نیز تصمیم می گرفتند.
و در این میان، صحبت کردن به زبان های بومی نیز به صورت گسترده ای تا دهه ۱۹۷۰ ممنوع بود.
تا پیش از ورود مهاجران اروپایی به استرالیا، مردمان نخستین این سرزمین به حدود ۲۵۰ زبان صحبت می کردند.
اما بر اساس گزارش جدیدی موسوم به Overcoming Indigenous Disadvantage که توسط کمیسیون بهره وری استرالیا تهیه شده است، تنها ۱۲۰عدد از زبان های بومی استرالیا به نوعی هنوز در استرالیا وجود دارند. این در حالی است که بر اساس گزارش مذکور بسیاری از این زبان ها در معرض نابودی هستند و تقریبا بین ۱۳ تا ۱۸ عدد از این زبان ها به صورت فعال مورد استفاده قرار می گیرند.
آقای جانسون در خصوص محدود کردن استفاده از زبان بومی استرالیایی در آن زمان می گوید: "آنها استفاده ما از زبانمان را محدود کردند. منظورم صحبت کردن افراد در داخل خانواده ها است. مردم حق نداشتند به زبان خودشان صحبت کنند. در نتیجه نحوه ارتباط بین آنها سرکوب شد تا جایی که آنها تنها در خفا و به دور از گوش افرادی که با فرهنگ ما اشتراکاتی نداشتند و به آن نیاز نداشتند، به این زبان صحبت می کردند".
مردمان بومی و جزیره نشینان تنگه تورس تا اواخر دهه شصت حتی حق رای دادن و حق برخورداری از خدمات تامین اجتماعی مانند حق بازنشستگی و یا مرخصی زایمان نداشتند.
سال ۱۹۶۲ نخستین باری بود که در انتخابات فدرال به مردمان بومی نیز حقوقی برابر در رای دادن داده شد.
اگر چه بسیاری از آنها حتی تا سال ۱۹۸۴ از این تغییر حتی با خبر نبودند تا آنکه در این سال رای دادن برای آنها الزامی شد.
در آن روزها بسیاری از ایالت ها، امور مربوط به مردمان بومی را به دست دپارتمان هایی سپرده بودند که وظیفه اصلی آنها رسیدگی به امور مربوط به گونه های گیاهی، جانوری و حیات وحش بود.
و محروم کردن این مردمان از سرشماری عمومی در کشور به معنای آن بود که مردمان بومی استرالیا می بایست خود را به عنوان بخشی از گونه های "گیاهی و جانوری" در نظر می گرفتند.
و این وضعیت همچنان تا سال ۱۹۶۷ ادامه یافت تا آنکه در نهایت در این سال بیش از ۹۰ درصد از جمعیت کشور به این امر که "نخستین مردمان" این کشور به صورت رسمی به عنوان بخشی از جمعیت کشور محسوب شوند، رای "آری" داد.
ریچارد جانسون ریش سفید گورنگ گورنگ (Gooreng Gooreng) در آن زمان شانزده سال داشت. او می گوید: "ما به عنوان یک شهروند به رسمیت شناخته شدیم و به ما حق رای دادن اعطا شد. البته پیش از آن برخی از مردم ما می توانستند تا رای بدهند چرا که هیچ دستور العملی از سوی دولت در خصوص به رسمیت شناختن مردمان بومی در سرشماری وجود نداشت. در نتیجه ما از بخشی از گونه های گیاهی و جانوری به مردم واقعی تغییر پیدا کردیم. من ترجیح می دهم تا همچنان به عنوان یک گونه گیاهی و جانوری شناخته شوم چون این امر من را به موجودی بومی این کشور تبدیل می کند که در آن می توانم راه بروم و زندگی کنم و خانواده ام را بزرگ کنم".
همه پرسی (رفراندوم) سال ۱۹۶۷ در واقع همانند یک نقطه عطف بود چرا که در آن سال تبعیض رسمی علیه ابوریجینال ها و جزیره نشینان تنگه تورس به پایان رسید.
دو سال پس از آن، کلیه ایالت ها قانونی را که اجازه جدا کردن کودکان بومی به موجب سیاست موسوم به "محافظت" می داد را فسخ کردند.
در سال ۲۰۰۸ نیز کوین راد نخست وزیر اسبق استرالیا به صورت رسمی از "نسل دزدیده شده" پوزش خواست.
اگر چه برای آقای ریچارد جانسون ریش سفید گورنگ گورنگ (Gooreng Gooreng) سخنرانی پل کیتینگ (Paul Keating) دیگر نخست وزیر اسبق استرالیا از حزب کارگر در Redfern Park بود که او آن را به وضوح به خاطر دارد.
در این سخنرانی آقای کیتینگ می گوید: "ما سرزمین های سنتی را گرفتیم و روش سنتی زندگی آنها را از بین بردیم. ما بیماری ها و الکل را آوردیم. ما آدم کشتیم، ما بچه ها را از مادرانشان جدا کردیم".
پل کیتینگ نخستین نخست وزیر استرالیا بود که در ملا عام به بی عدالتی هایی که نخستین مهاجران اروپایی در حق مردمان بومی استرالیا انجام داده بودند، اذعان کرد.
با وجود این همه تاریخ اما متاسفانه امروزه تعامل بین مردمان بومی استرالیا با مردمان غیر بومی استرالیا در حد بسیاری حداقلی است.
بر اساس گزارش The State of Reconciliation in Australia تنها سی درصد از جامعه عمومی استرالیا با مردمان بومی کشور و جزیره نشینان تنگه تورس در ارتباط است.
برای کسب اطلاعات بیشتر در خصوص چالش های گذشته، حال و آینده نخستین مردمان استرالیا می توانید گزارش موسوم به را بخوانید.
