کاتریونا جکسون (Catriona Jackson) رییس مرکز Universities Australia است که عالیرتبه ترین سازمان مربوط به دانشگاه های استرالیا محسوب می شود.
وی می گوید درآمد این بخش به شدت تحت تاثیر بسته شدن مرزهای استرالیا قرار گرفته است.
خانم جکسون می گوید: «تقریبا نیمی از دانشجویان بین المللی تحصیل را در ترم دوم شروع می کنند، بنابر این هنوز شروع نکرده اند و الان مشخص است که آنها نخواهند توانست وارد کشور شوند. به همین دلیل تعداد زیادی از دانشجویان نمی توانند شروع کنند. بنابر این اگر یک سال اولی امسال شروع نکند، یک سال دومی است که سال بعد اینجا نخواهد بود و یک سال سومی است که در سال بعد از آن اینجا نخواهد بود. بنابر این این مشکل دانشگاه ها فقط برای یک سال نیست. این مشکلی برای دو سال، سه سال و چهار سال است.»
این مدلسازی انجام شده توسط مرکز Universities Australia نشان می دهد مراکز آموزش عالی استرالیا فقط امسال بین ۳.۱ تا ۴.۸ میلیارد دلار از درآمد خود را از دست خواهند داد.
خانم جکسون می گوید ارزیابی های مستقل حاکی از این است که این وضعیت باعث خواهد شد تا فعالیت های تحقیقاتی دانشگاه ها به ارزش ۳/۳ میلیارد تا ۳.۵ میلیارد دلار در معرض ریسک قرار گیرد.
وی می گوید: «این چیزی نیست که کشور استطاعت از دست دادن آن را داشته باشد. دلیل این که در رابطه با کروناویروس عملکرد خیلی خوبی داریم این است که تحقیقات و کارهای فوق العاده ای توسط متخصصانی انجام می شود که هر روز ما را سالم نگه می دارند و در خط مقدم پیدا کردن یک درمان و واکسن هایی برای این بیماری هستند.»
پرفسور فرانک لارکینز معاون سابق تحقیقات در دانشگاه ملبورن است. وی می گوید مدلسازی که او همراه یکی از همکارانش انجام داده است نشان می دهد ۷ دانشگاه استرالیا بودجه و ذخایر مالی لازم را ندارند تا بتوانند امسال با تاثیر ناشی از کاهش درآمد خود مقابله کنند.
وی می گوید دانشگاه های موناش، آر ام آی تی، دانشگاه تکنولوژی سیدنی، لاتروب، دانشگاه مرکزی کوئینزلند، ساترن کراس و کانبرا در معرض بیشترین تهدید قرار دارند.
آقای لارکینز می گوید: «اگر قرار باشد یک دانشگاه درآمد تحقیقاتی از دانشجویان خارجی را از دست بدهد، که این چیزی است که ما پیش بینی می کنیم، این اساسا ۴۰ درصد درآمد آن در طول سال خواهد بود و دانشگاه هایی مانند RMIT با کمبود بودجه ۱۳۷ میلیون دلاری مواجه خواهند بود و دانشگاه تکنولوژی سیدنی در حدود ۷۷ میلیون دلار کمبود بودجه خواهد داشت.»
پرفسور لارکینز می گوید این مدلسازی نشان می دهد این مشکل در دراز مدت به تدریج وخیم تر خواهد شد.
وی می گوید: «چون ضررها در سال های دوم و سوم جمع خواهند شد، ما فکر می کنیم برای مثال دانشگاه RMIT تا سال ۲۰۲۳ با کمبود بودجه ای ۵۰۰ میلیون دلاری روبرو شود. کمبود بودجه دانشگاه تکنولوژی سیدنی هم ۳۰۰ میلیون دلار خواهد بود.»
پرفسور لارکینز می گوید دانشگاه های مجبور خواهند شد تا هزینه های سالانه خود را تا حد زیادی کاهش دهند تا بتوانند بین درآمد و هزینه های خود توازن ایجاد کنند. وی می گوید برخی از اقداماتی که دانشگاه ها احتمالا مجبور به انجام دادن آن خواهند بود تجدید نظر در تعداد رشته های تحصیلی که ارائه می دهند و همچنین تعداد واحدهای دانشگاهی که دارند خواهند بود.
وی می گوید: «بیش از ۵۰ درصد از هزینه هایی که یک دانشگاه می پردازد مربوط به هزینه های کارکنان است. به همین دلیل است که شاهد این هستیم که بسیاری از دانشگاه ها و Universities Australia پیش بینی کرده اند که در حدود ۲۱ هزار شغل در این بخش در طول سه تا پنج سال آینده از بین برود.»
دانشگاه دیکین هم یکی از مراکز آموزشی است که در حال برنامه ریزی برای تعدیل نیرو است.
خانم جکسون می گوید دانشگاه ها به تعدیل نیرو، به عنوان آخرین راه حل نگاه می کنند.
وی می گوید: «تمام پروژه های مربوط به سرمایه و پروژه های زیرساختی کنار گذاشته شده اند و همین طور مذاکرات با مقامات ایالت ها و بانک ها درباره وام ها. همه گزینه ها مورد بررسی قرار گرفته خواهد شد تا دانشگاه ها بتوانند در وضعیتی سالم از شرایط عبور کنند. اما ۱۶ میلیارد دلار در طول ۴ سال مبلغ خیلی سنگینی است و به حمایت های اضافی از سوی دولت فدرال نیاز خواهد بود.»
خانم جکسون می گوید بدون انجام تحقیقات، اقتصاد استرالیا دوباره بهبود پیدا نخواهد کرد.
وی می گوید: «این چیزی است که دانش، شغل و صنایع جدید تولید می کند و این دقیقا چیزی است که الان در وسط این رکود مالی جدی واقعا به آن نیاز داریم.»
