مادر آنجلس آنجلی یک پناهنده یونانی تبار ساکن شمال غرب ملبورن است. از زمانیکه که همسرش از دنیا رفته است، این زن هشتاد و دو ساله که مبتلا به دیابت و کم بینی است به مراقبت ها ی داخل منزل احتیاج دارد.
او برای مدتی مراقب یونانی زبان داشته است، اما از یک زمان به بعد دیگر نتوانسته مراقبی همزبان پیدا کند که به گفته فرزندش کیفیت زندگی اش به یکباره افت کرده است.
آنجلس می گوید:" متاسفانه او بلافاصله از لحاظ اجتماعی منزوی شد، در واقع مراقب او می آمد اما نمی توانست با او ارتباط برقرار کند یا ارتباطشان خیلی محدود بود. او از لحاظ اجتماعی تنها و گوشه گیر شد. برای مادر بسیار سخت بود تا با او ارتباط برقرار کند و نیازها و درخواست هایش را بگوید. به خصوص وقتی می خواست دکتر برود یا سر مزار پدرم برود یا از مغازه محلمان چیزی بخرد، او نمی توانست بگوید چه می خواهد".
پیتر گری، مشاور ارشد کمیسیون می گوید که این مسأله فرا تر از انزواست چراکه سیستم مراقبت از سالمندان نمی تواند جوابگوی نیازهای سالمندان با قومیت های مختلف باشد.
او می گوید: "تنوع فرهنگی نشان و ماهیت انسانیت است، در حالیکه خدمات سالمندان و سیستم مراقب از سالمندان همیشه جوابگوی نیازهای افرادی که در طبقه بندی تعریف شده نمی گنجند نیست.نیازهای برخی نادیده گرفته می شود، دلایلی مانند فرهنگ، زبان و طبیعت افراد می تواند به راحتی بر نحوه خدمات رسانی و نوع دریافت خدمات تاثیربگذارد".
مری پاتتسوس ريیس فدراسیون شوراهای جوامع قومی استرالیا به کمیسیون گفت که توانایی ارتباط برقرار کردن مسئله حائز اهمیتی در حوزه خدمات سالمندان محسوب می شود و خدمات ترجمه باید به عنوان ابتدایی ترین حق فرد تضمین شود.
او می گوید: "عدم برقراری ارتباط یا عدم داشتن ظرفیت ارتباط برقرار کردن، سلامت افراد را تحلیل می بخشد. این مسئله حق آنها را برای فهمیدن و فهمیده شدن محدود می کند و ظرفیت آنها را در کنترل برنامه های مراقبی خود و به اشتراک گذاشتن تجربیاتشان را کاهش می دهد".
کمیسیون، نامه هایی را از افرادی با پیشینه فرهنگی و زبانی مختلف و همچنین افراد با معلولیت دریافت کرده است که همگی بیانگر این نکته بودند که خدمات مراقبت از سالمندان تجربه ای است به سمت تنها شدن.
الیزابت کارن که ناشنواست می گوید که در سیستم مراقبت از سالمندان نبود بودجه برای مترجم او و دیگران را خسته، آسیب دیده و تنها رها کرده و همه اینها فقط به خاطر معلولیت و سن اش می باشد.
مالی، دگرباش جنسی هشتاد ساله می گوید تجربه او در خانه سالمندان بار دیگر احساسات منفی تبعیض آمیزی که او در جوانی تجربه کرده بود را برایش تداعی کرد.
سامانتا ادموند که مسئول بهداشت است به کمیسیون گفت سالمندان دگرباش مورد تحقیر و تبعیض شدید واقع می شوند.
او می گوید: "و هر بار که مناظره عمومی درباره حقوق دگرباش های جنسی می شود، در واقع برای این افراد سالمند دوباره تداعی کننده آسیب هایی می شود که در زندگی متحمل شدند. به همین دلیل ما باید مطمئن باشیم که آنها به خدمات سالمندان چه در خانه خود و چه در خانه سالمندان دسترسی دارند. در واقع جایی که برای آنها امن باشد و احساس نکنند که باید حقیقت خودشان را پنهان کنند وقتی که خدمات دریافت می کنند".
مطالعه بعدی هیتر بران است. او که از سن دو سالگی در پرورشگاه زندگی می کرده، از منتقل شدن به خانه سالمندان وحشت دارد چرا که می تواند دقیقا شبیه جایی باشد که بزرگ شده است.
همچنین، برایان لینچ که سرباز سابق جنگ ویتنام است و از اختلال استرسی بعد از حادثه یا پی تی اس دی رنج می برد با مشکلات فراوانی روبروست.
به گفته آقای گری، چالش های زیادی در رابطه با برطرف کردن نیازهای افراد چند ملیتی وجود دارد.
او می گوید: "شمار این گروه افراد در حال افزایش است. طراحی سیستمی که پاسخگوی تنوع فرهنگی باشد کار ساده ای نیست. باید این طراحی خصوصیات قابل اجرایی داشته باشد".
لیندل بریج از کمیسیون سلطنتی گزارش نهایی خود را سال آینده تقدیم می کند.
