گروهی از کودکان آسیب پذیر از افغانستان فرار کرده اند.
و یک دنیا دورتر، یک مادر و پسر از اتاق نشیمن خود در حومه سیدنی در حال هماهنگی برای نجات آنها هستند.
محبوبه راوی و نوید سینا چندین یتیم خانه را در افغانستان از جمله یتیم خانه Mahboba’s Promiseرا اداره می کنند.
آقای سینا که جان خود را به خاطر این هدف به خطر انداخته است می‌گوید که این خطر، قابل انتظار بود.
او گفت: «خطر از ابتدا تا انتها وجود داشت، اما اولین گام این بود که آنها را از جایی که بودند بیرون بیاوریم و آنها را در یک مکان مرکزی قرار دهیم. و سپس آنچه در آن مکان مرکزی غیرممکن بود تضمین امنیت آنها بود».
دو سال پیش، زمانی که طالبان افغانستان و یکی از یتیم خانه های دورافتاده آنها را در کوهستان تسخیر کرد، آنها چاره ای جز تلاش برای تخلیه همه بیوه ها، کودکان و کارکنان این مرکز نداشتند.
اما با وجود حضور طالبان در مرز، جابجایی آنها کاری غیرممکن به نظر می رسید.
این مسیر از زمان تسلط طالبان، راه اصلی خروج پناهندگانی بود که امیدوار بودند به استرالیا برسند.
خانم راوی و آقای سینا قبلاً گروه کوچکی از یتیمان را از یتیم خانه های خود در دسامبر ۲۰۲۱ از طریق همین روش به استرالیا آورده بودند.
سارا دیل (Sarah Dale) وکیل خدمات مشاوره و رسیدگی به پرونده پناهندگان مستقر در سیدنی است. او در طول این فرایند، مشاوره حقوقی به یتیم خانه Mahboba’s Promise ارائه کرده است.
او می گوید که بخت آنها بسیار اندک بود.
این وکیل مستقر در سیدنی گفت: «زمانی که برای نخستین بار در زمان سقوط کابل با یتیم خانه Mahboba’s Promise صحبت کردیم، به آنها گفتیم که شانس این کار واقعا یک در میلیون است و با توجه به تعداد گروه، تخلیه این تعداد از افراد از افغانستان یک معجزه خواهد بود».
در نهایت گروه کوچکی خود را به سیدنی رساندند، اما تقریباً ۱۰۰ نفر در یتیم خانه Mahboba’s Promise ماندند.
اما آقای سینا تصمیم گرفت که خود به این موضوع رسیدگی کند.
او گفت: «فرصتی پیش آمد که به افغانستان بروم، فکر کردم اگر به افغانستان بروم، این فرصتی خواهد بود، اما نکته دوم این بود که اگر نتوانیم آنها را به اینجا بیاوریم، چگونه می توانیم از این بچه ها محافظت کنیم؟ دیگر نمی توانستم دیگر صبر کنم. بنابراین فکر کردم، اگر به افغانستان بروم، می‌توانم یک ارزیابی حفاظتی انجام دهم، می‌توانم تلاش کنم تا بفهمم چه کاری می‌توانیم انجام دهیم تا احتمالاً آنها را تا زمانی که آنجا هستند ایمن نگه داریم.».
آقای سینا چندی پیش در جلسه استماع سنا حاضر شده بود و با مقامات ارشد تماس تلفنی برقرار کرده بود، اما تلاش های او نتوانسته بود توجه مقامات استرالیا را جلب کند.
اما زمانی که او امنیت خود را به خطر انداخت و به افغانستانی سفر کرد که اکنون تحت کنترل طالبان بود، همه چیز در مارچ ۲۰۲۲ تغییر کرد.
در همان زمان، سازمان ملل متحد هشدار داده بود که بیش از یک میلیون کودک افغان بدون کمک به دلیل سوء تغذیه خواهند مرد.
او می گوید حتی قبل از رفتن به این سفر۲۰ ساعت در روز کار می‌کرد، اما اعلام این خبر همانند کاتالیزوری بود برای متقاعد کردن مقامات استرالیایی برای بیرون آوردن بچه های باقی مانده در افغانستان.
تلاش های او در نهایت به نتیجه رسید و زمانی که استرالیا را به مقصد افغانستان ترک می کرد به گفته خودش با «وعده ۹۱ ویزا» کشور را ترک کرد.
پنجاه ویزا برای کودکان آسیب پذیر از جمله کودکان بی سرپرست بود.
در طول سال ۲۰۲۲، در نهایت ۸۰ نفر از کودکان به استرالیا رسیدند، تا در آغوش زنی قرار گیرند که آنها را مادرشان می نامند.
خانم دیل لحظه فرود گروه در استرالیا را فراموش نشدنی توصیف کرد.
او گفت: «دیدن گروهی از بچه های یتیم خانه Mahboba’s Promise که وارد استرالیا شده اند تا امنیت بیابند، آرامش پیدا کنند، عزت پیدا کنند، لحظه ای است که هرگز فراموش نخواهم کرد».
آقای سینا می گوید که این بچه ها حالشان خوب است و از آنها در مدت اسکان مجددشان در استرالیا مراقبت های زیادی می شود؛ وظیفه ای خطیر که با عزم یک خانواده به دست می آید.
او می‌گوید که مدیون دولت استرالیا - هم جناح ائتلاف و هم دولت کارگر است که در طول این مسیر، کمک های زیادی را به او و گروه او کردند.
