خانم Nivea Lally بیست و پنج ساله هر روز مسیری چهل و سه کیلومتری را در سیدنی برای رسیدن به محل کارش طی می کند و دو ساعت را در راه می گذراند. دلیل این کار این است که این گونه اجاره خانه نمی دهد و می تواند برای آینده اش پس انداز کند.
او تنها مورد از این نوع نیست. بر اساس پژوهش جدید انجام شده توسط وبسایت finder.com.au که نتایج آن در Domain منتشر شده است، بیش از یک پنجم استرالیایی های ۲۵ تا ۲۹ ساله هنوز در خانه والدینشان زندگی می کنند. این آمار برای استرالیایی های بیست تا ۲۴ ساله دو برابر است.
دو هزار نفر در این آمارگیری در سراسر کشور مورد پرسش قرار گرفتند. این افراد از گروه های سنی مختلف بودند. بر این اساس سن متوسطی که جوانان آغاز به پرداخت هزینه زندگی می کنند، نوزده سال بود.
آقای Graham Cooke، مدیر بخش insight وبسایت Finder گفت: «این یافته ای لذت بخش در سطح کشور بود. اینکه بچه ها همان وقتی که به دانشگاه می روند، اولین کار پاره وقتشان را هم شروع می کنند، کسب درآمد می کنند و به بزرگسالانی جوان تبدیل می شوند».
اما همه افراد موافق گرفتن هزینه زندگی از بچه هایشان نیستند. یک پنجم استرالیایی ها معتقدند که فرزندانشان می توانند بدون پرداخت اجاره با آنها زندگی کنند و مهم نیست که سنشان چقدر است و وضعیت مالیشان چگونه است.
خانم Lally گفت که والدینش می خواهند هوای او را داشته باشند تا وقتی که از نظر مالی بتواند روی پای خودش بایستد چون «پرداخت کرایه خانه پول دور ریختن است».
او اضافه کرد: «هر روز صبح و عصر دو ساعت وقت را در راه صرف می کنم تا همچنان بتوانم در خانه والدینم باشم. اگر آنها بخواهند که برای ماندن در آنجا پول بدهم، این کار را خواهم کرد و کاملا درک می کنم که این کار چه تاثیر مثبتی در آینده ام دارد».
بر اساس تحقیقی که در سال ۲۰۱۲ توسط دکتر Edgar Liu، پژوهشگر دانشگاه نیوساوت ولز در حوزه آینده زندگی شهری انجام شد، پول، شایع ترین دلیل برای زندگی کردن افرادی از چند نسل با یکدیگر است.
در سیدنی، یعنی جایی که ۲۵ درصد جمعیتش در چنین شرایطی زندگی می کنند، این پدیده بیش از هر نقطه دیگر کشور مشاهده می شود.
دکتر Liu گفت که خیلی از خانواده ها هم به انتخاب خود این روش از زندگی را بر می گزینند تا راحتتر بتوانند از کودکان کم سن و سال و افراد پیر مراقبت کنند که البته دومی عامل رایج تری است.
در پژوهش دکتر Liu به مادری اشاره شده است که پول پیش برای خرید خانه را داشت، ولی درآمد ثابتی نداشت، اما دخترش در دانشگاه بود و درآمدی ثابت داشت که می توانست از پس قسط خانه برآید و این دو با هم خانه ای خریدند. در موارد دیگر، والدین پول اجاره از فرزندانشان می گرفتند و آن را نهایتا به عنوان پول پیش منزل به آنها بر می گرداندند.
یکی از پژوهشگران اتحادیه مستاجران نیوساوت ولز، Leo Patterson Ross گفت که هزینه بالای مسکن در سیدنی چه برای خرید و چه اجاره، باعث ماندن بیش از معمول فرزندان در خانه والدینشان شده است.
او گفت که با دانشجویان کلاس های مختلف در دو دانشگاه سیدنی صحبت کرده است و حتی یک نفر از آنها هم در خانه ای مستقل زندگی نمی کرد، چون خانه مستقل بیش از پیش گران شده است. او افزود که اکنون مشاهده می کنیم که افراد میانسال و شاغلان هم هنوز در خانه های اشتراکی زندگی می کنند چون این خانه ها هنوز از نظر اقتصادی مقرون به صرفه اند و این مساله نهایتا باعث شده که دانشجویان همه به سمت این خانه ها بروند.
با اینکه کمک بعضی از خانواده ها به فرزندانشان برای پس انداز خوب است، آقای Ross نگران است که این مساله تاثیر منفی بر توانایی مردم برای تهیه مسکن برای اقشاری که درآمد کمتری دارند، بگذارد و نگرانی هایی درباره خانواده هایی که نمی توانند این کار را برای بچه هایشان انجام دهند ایجاد می کند.
آقای Cooke گفت که با اینکه بچه ها و پدر و مادرها درباره زمان شروع پرداخت اجاره توافق نمی کنند، یک مساله قطعی است و آن این است که بچه ها زودتر از سنی که پدر و مادرهایشان به استقلال مالی رسیدند، به این نقطه نمی رسند. شرایط اقتصادی به خوبی دوره رشد جمعیتی یا boomer generation نیست چون قیمت ملک در حال حاضر بسیار بالاست و این جوانان را به سمت زندگی با والدینشان سوق می دهد.
