جیمی، که با افتخار به مردم خوشامد می‌گوید و خانه‌اش را نشان می‌دهد، باردار، بی‌خانمان و درگیر الکل بوده است.
بعدا تحت پوشش این برنامه به او یک مسکن انتقال می یابد و تحت پوشش مراقبت‌های درمانی و حمایت‌های اجتماعی از مادران آسیب‌پذیر و نوزادان تازه متولد شده در ویکتوریا قرار می گیرد.
او می گوید: «اوه، این برنامه یک دنیا تفاوت را ایجاد کرد. من صادقانه معتقدم که اگر نمی توانستم وارد این برنامه شوم، نمی توانستم (فرزندم) زیدان را تحت سرپرستی خود داشته باشم. می ترسیدم قبل از رفتن به برنامه کورنلیا از نگه داشتن او منع شوم.»
برنامه کورنلیا Cornelia او را در یک مجتمع آپارتمانی جدید در جنوب شهر ملبورن اسکان داده است.
همچنین مراقبت های بهداشتی مناسبی را به او می دهد که توسط The Royal Women's Hospital ارائه می شود.
مارتین فولی، وزیر بهداشت ویکتوریا، می‌گوید با فراهم کردن یک محل امن برای مادران جدید، آنها این فرصت را پیدا می‌کنند که با نوزادان خود بمانند و از آنها مراقبت کنند. او از همکاری دولت و جامعه برای اجرایی شدن این طرح در استرالیا ابراز خوشحالی می کند و می گوید:
«من واقعاً خوشحالم که بازوهای مختلف دولت و جامعه برای این اولین طرح استرالیایی در این خصوص گرد هم آمده اند. این اقدامات زندگی این بچه های زیبا را بهتر می کند.»
سازمان تامین کننده مسکن اجتماعی HousingFirst نیز در این برنامه همکاری دارد.
مدیر این سازمان، خانم هاله همایی می‌گوید که این برنامه زندگی‌ها را تغییر می‌دهد، و این درست همان اقدامی است که ما و کارکنان امیدوار بودیم که اتفاق بیافتد و ما می خواستیم چرخه نسل در نسل محرومیت را در این خصوص بشکنیم.
خانم همایی می گوید: «ما می‌خواستیم با ارائه سقفی امن و ایمن برای مادران جدید و ایجاد دسترسی به خدمات و حمایت‌های لازم برای کسب مهارت و استقلال، چرخه نسل در نسل محرومیت را در این خصوص بشکنیم.»
همچنین Launch Housing، که ارائه‌دهنده خدمات به بی‌خانمان‌هاست، می‌گوید که عدم وجود مسکن مقرون‌به‌صرفه باعث افزایش تقاضا برای مکان‌های موجود در این برنامه می‌شود.
یکی از کارکنان این سازمان به نام اندرو هالوز، می گوید که دوست دارد شاهد برپایی اقامتگاه های انتقالی بیشتری در سراسر ایالت باشد.
او می گوید: «این مرکز ۳۶ زن و نوزادانشان را در خود جای می دهد. ما به راحتی می توانیم سه یا بیشتر از این امکانات راه‌اندازی کنیم چرا که تقاضای زیادی وجود دارد.»
اِما در هفت ماه اول بارداری خود در یک اسکات که نوعی مسکن غیرقانونی است زندگی کرده است و راهیابی به این برنامه را مانند یک "هدیه هنگفت" توصیف می کند.
او می‌گوید: «بالاخره توانستم یک نفس عمیق عمیق بکشم و در جایی احساس راحتی کنم. توانستم رژیم غذایی سالم و خواب خوبی داشته باشم.»
این زن ۳۲ ساله اکنون به طور مستقل زندگی می کند و خوشحال است که بخشی از این جامعه شده و دوستانی دارد و برای نوزادش برنامه‌هایی وجود دارد.
