محبوبه راوی در کابل به دنیا آمد و ۱۵ سال داشت که خانواده‌اش از ظلم حکومت کمونیستی وقت به پاکستان متواری شد.
خانم راوی حدود ۳۵ سال پیش، بعد از دو سال زندگی در یک کمپ پناهندگان در پاکستان ازدواج کرد و به آسترالیا مهاجر آمد.
اما در سال ۱۹۹۲ در آسترالیا اتفاق ناگواری در خانواده‌اش رخ داد که مسیر زندگی او را برای همیشه دگرگون کرد و به گفته خودش باعث شد که خود را وقف یتیمان و بیوه‌زنان زادگاهش کند.
خانم راوی به اس‌بی‌اس دری می‌گوید: «در سال ۹۲ حادثه دلخراشی در زندگی‌ام رخ داد که یک بچه‌گک (پسرک) نازنینِ اول‌باری‌ام همراه خانواده و دوستان به لبِ آب (ساحل) رفت و یک موج بسیار بزرگ آمد و آن‌ها... در آب غرق شدند.»
او می‌گوید وقتی عاجزانه بالای سر جسد بی‌جان «توته دل» خود ایستاده بود، درد مادران افغانستان را احساس کرد و در دلش با خود گفت که تلاش کند «مرحمی بر دردهای دل مادران غمدیده افغانستان» شود.
مادر محبوبه می‌گوید بعد از غرق شدن فرزند ارشدش تعهد کرد که عمر خود را وقف اطفال بی‌سرپرست افغانستان بکند. Source: Supplied/Mahboba’s Promise
او می‌افزاید: «و من بعد از آن قسم خوردم که خودم را وقف می‌کنم که اطفال افغانستان را از گرسنگی، از فقر و از بدبختی از دست ندهیم.»
«و مرگ بچه‌ام باعث این شد که هزاران هزار بچه افغانستان مرا مادر بگویند.»
خانم راوی در افغانستان، در بین کسانی که وی را می‌شناسند، به اسم «مادر محبوبه» شناخته می‌شود و کودکانی که در طول ۲۶ سال تحت حمایت او بزرگ شده‌اند، «مادر» صدایش می‌زنند.
بر اساس معلوماتی که در وبسایت سازمان خیریه (Mahboba’s Promise) آمده، خانم راوی بعد از غرق شدن فرزند ارشدش به کارهای خیریه رو آورد و برای چندین سال در زمینه آموزش زبان انگلیسی و شنا به پناهندگان افغان ساکن آسترالیا کار کرد.
محبوبه راوی با گروهی از دختران دانش‌آموز در افغانستان Source: Supplied/Mahboba’s Promise
او در سال ۱۹۹۸ به فراخوان یک طبیب ساکن در پیشاور پاکستان لبیک گفت و شروع به جمع‌آوری کمک و اطلاع‌رسانی درباره بیوه‌زنان و یتیمان افغان ساکن کمپ‌های پناهندگی کرد.
در نهایت، در سال ۲۰۰۱ سازمان خیریه «نوید محبوبه» را بنیان‌گذاری کرد و از آن زمان تا کنون بی‌وقفه در راستای بهبود وضعیت زندگی یتیمان و خانواده‌های بی‌سرپرست در افغانستان کار کرده است. این سازمان در افغانستان به نام «مؤسسه مادر محبوبه» معروف است.
نتیجه تلاش‌های سازمان مادر محبوبه تأسیس پنج پرورشگاه زیر نام «خانه امید»، ساخت چندین مسجد، مکاتب دخترانه و پسرانه، ایجاد مراکز خدمات اولیه صحی در روستاها و راه‌اندازی برنامه‌های آموزشی فنی و حرفه‌ای در افغانستان بود.
خانم راوی می‌گوید بعد از روی کار آمدن طالبان در افغانستان، دو پرورشگاهش در ولایت‌های تخار و پنجشیر تعطیل شده‌اند، اما بزرگ‌ترین آن‌ها در منطقه خیرخانه کابل هنوز فعال است.
به گفته او، سازمان مادر محبوبه همچنین ماهانه به ۵۰۰ خانواده بی‌سرپرست کوپن غذایی توزیع می‌کند.
مادر محبوبه می‌گوید، تمرکز اصلی‌اش همواره بر آموزش کودکان تحت سرپرستی‌اش بوده است و تا اکنون صدها تن از آن‌ها از مقاطع مختلف تحصیلی فارغ شده‌اند.
خانم راوی می‌گوید دوتا از پرورشگاه‌هایش بعد از سقوط افغانستان به دست طالبان تعطیل شده‌اند. Source: Supplied/Mahboba’s Promise
او می‌گوید: «ماشاالله افغانستان که می‌روم، در هرجا یکی دو بچه‌ام هستند که داکتر، انجنیر (مهندس) یا معلم است.»
او می‌افزاید: «کارهای من در افغانستان ادامه دارند. همین حالا در سرای شمالی [کابل] که تمام بی‌جاشدگان در آن‌جا هستند، کار می‌کنم و مواد غذایی روان می‌کنم، چون بیچاره‌ها همگی کوچ کردند و رفتند و این‌ها تنها ماندند، نه سازمان مللی بود که آن‌ها را کمک کنند و نه حکومتی بود که آن‌ها را کمک کند.»
خانم راوی می‌گوید که از طریق جمع‌آوری اعانه از مردم و برنامه حمایتی هزینه‌های سازمان خود را تأمین می‌کند.
خانم راوی سه بار به خاطر تلاش‌هایش برای کمک به کودکان و خانواده‌های آسیب‌پذیر در افغانستان نامزد جایزه «شخصیت سال آسترالیا» بوده و در سال ۲۰۱۰ برنده مدال «Order of Australia» شد.
'اطفال خوشبخت'
خانم راوی می‌گوید پس از بروز هرج‌ومرج در کابل و آغاز عملیات تخلیه جامعه بین‌المللی، سه بار تلاش کرد کودکان ساکن پرورشگاه خود را با پروازهای نجات از افغانستان خارج کند، اما با توجه به بی‌نظمی و شلوغی حاکم بر اطراف میدان هوایی، از این کار انصراف داد.
او می‌گوید: «وقتی طالبان آمدند، بدو بدو شد، کلگی (همگی) بر طیاره‌ها بلند شدند، من هم سه دفعه اولادک‌های یتیم خود، کل همین ۲۰۰ نفر یتیم، را سوار موترها کردم که ببرم بر طیاره‌ها بالا شوند، دیدم زیر پای می‌شوند، چوچه‌گگ چوچه‌گگ هستند... گفتم پس بیایید و صبرتان را با خدا کرده بنشینید.»
او پس از ختم عملیات تخلیه در کابل، به تلاش‌های خستگی‌ناپذیر خود برای نجات این کودکان ادامه داد و در نهایت توانست با همکاری دولت آسترالیا ۱۱ تن از آن‌ها را بعد از قاچاق به پاکستان، به آسترالیا بیاورد.
این کودکان بعد از گذراندن دوره قرنطینه شان در
محبوبه راوی با دو تن از کودکان پرورشگاهی در میدان هوایی Source: SBS News
او هنگام یک‌جا شدن با این کودکان در میدان هوایی به اس‌بی‌اس نیوز گفته بود: «امروز شادترین روز زندگی‌ام است.»
خانم راوی برای سرپرستی از شش تن از آن‌ها که اکثرشان اعضای یک خانواده هستند، درخواست داده است. خواهرش، زرغونه، شغل داروشناسی خود را کنار گذاشته است تا از چهار تن دیگر آن‌ها در خانه‌ای جداگانه در همان نزدیکی‌ها سرپرستی کند.
خانم راوی در صحبت با اس‌بی‌اس دری در مورد ۱۰ دختر و یک پسری که به آسترالیا آمده‌اند گفت: «این‌ها خوشبخت بودند که این‌جا رسیدند.»
او افزود: «آن طفلک‌هایی که در آن‌جا مانده‌اند، خوار هستند، زار هستند، می‌ترسند، در افغانستان صد گپ است. ما و شما کل مان از جریانات افغانستان خبر هستیم، مملکتی که نه سر دارد و نه سرپوش دارد، نه کدام حسابش معلوم است، نه آینده‌اش معلوم است و نه مکتب دختران معلوم است.»
«در هر گوشه افغانستان که باشند، طفلک‌های افغانستان خیلی بدبخت هستند، خیلی ناامید هستند.»
گفت‌وگوی اس‌بی‌اس دری را با محبوبه راوی در بالای همین صفحه بشنوید. برای شنیدن مصاحبه، روی علامت بلندگو بر روی عکس کلیک کنید.
