این در حالی است که یک کارزار جدید در تلاش است تا باورهای نادرست و ننگ مرتبط با بی خانمانی، مخصوصا در مورد زنان را از بین ببرد.
شوان جاب (Shevaun Job) یکی از افرادی است که در طول همه گیری کووید-۱۹ بی خانمان شده است.
وی که ۲۴ سال سن دارد در ماه مارچ کار خود را به عنوان مدیر یک رستوران در فرودگاه سیدنی از دست داد.
او اکنون از سنترلینک حقوق بیکاری یا به اصطلاح JobSeeker را دریافت می کند ولی واجد شرایط لازم برای دریافت یارانه دستمزد موسوم به JobKeeper نبوده است.
وی می گوید: «و بعد از ما نمی توانستیم اجاره ای که قبلا پرداخت می کردیم را پرداخت کنیم، که فکر می کنم ۷۵۰ دلار در هر هفته بود. این که از شرایطی که همه چیز دارید یعنی خانه و خودرو به جایی برسید که هیچ چیزی ندارید خیلی سخت است. من مجبور شدم در سکونتگاه های موقت اقامت داشته باشم و برای مدت دو یا سه ماه در یک متل اقامت داشتم.»
پرفسور هال پاسون (Hal Pawson) یک محقق مسکن در دانشگاه نیوساوت ولز می گوید این فقط خانم جاب نیست که چنین شرایطی را تجربه کرده است.
وی می گوید: «این معمولا جوانان از جمله زنان جوان هستند که به شکلی نامتناسب تحت تاثیر بیکاری ناشی از همه گیری کروناویروس قرار گرفته اند. و تا جایی که مربوط به ناامنی مسکن مربوط است، نتیجه این شرایط عمدتا در سال آینده بروز پیدا خواهد کرد.»
سیالا (Siala) یک خواننده جوان استرالیایی کسی است که بخش عمده ای از عمر خود را در شرایط بی خانمانی سپری کرده است.
وی از صدای خود برای مشارکت در اجرای یک کارزار اطلاع رسانی با هدف از بین بردن باورهای غلط و ننگ در مورد بی خانمانی استفاده می کند.
این کارزار همچنین با مشارکت فروشگاه های زنجیره The Body Shop و یک گروه اجتماعی با عنوان Launch Hosuing برگزار می شود.
بیوان وارنر (Bevan Warner) رییس این مرکز می گوید قضاوت منفی در مورد بی خانمانی رایج است.
وی می گوید: «خوب به نظرم به نوعی این عقیده وجود دارد که آدم های خوب مراقب خودشان هستند و خانواده آنها آنقدر منابع در اختیار دارند که یک خانه بخرند و این رویای بزرگ استرالیایی است. و این که اگر شما در خانه خودتان نیستید، خانه خود را نمی خرید و اجاره نشین هستید آنوقت شما نوعی کمبود دارید. و اگر جایی برای زندگی نداشته باشید و در خودروی خود می خوابید یا دچار بی خانمانی شده اید، آنوقت شما به نوعی تصمیمات غلط گرفته اید و در مورد این که آیا باید از افرادی که تصمیم های غلط گرفته اند حمایت شود یا نه تردید وجود دارد.»
یک نظرسنجی که به سفارش مرکز Launch Housing انجام شده است نشان می دهد نیمی از شرکت کنندگان معتقدند بی خانمانی مشکلی است که عمدتا مردها آن را تجربه می کنند و این به دلیل انتخاب هایی که در زندگی داشته اند از جمله مصرف مواد مخدر و الکل ایجاد می شود.
اما آمار و ارقام موسسه سلامت و رفاه استرالیا نشان می دهد در ماه سپتامبر حدود ۷۳ درصد از افرادی که از خدمات مربوط به بی خانمانی استفاده می کردند زنان و کودکان بودند و این تقریبا برابر با نرخ یک سال قبل از آن است.
حدود نیمی از این افراد خشونت خانگی را دلیل بی خانمانی خود عنوان کردند. یک سوم از آنها دشواری های مالی و حدود یک سوم دیگر نیز بحران در بخش مسکن را دلیل بی خانمانی خود می دانستند.
در اوج همه گیری کروناویروس، به عنوان جنبشی جهانی، نگرانی های مربوط به سلامت باعث شد تا چندین ایالت در سراسر استرالیا کارتن خواب ها و سایر افراد بی خانمان را به هتل ها و سایر سکونتگاه های موقت منتقل کنند.
پژوهشگران بخش مسکن می گویند سایر اقدامات از جمله ممنوعیت اجرای حکم های تخلیه واحدهای استیجاری و پرداختی هایی مانند JobKeeper باعث شده است تا آمار و ارقام مربوط به بی خانمانی با ثبات بماند.
اما این نگرانی وجود دارد که سال آینده وقتی که این پرداختی های حمایتی مربوط به کروناویروس کاهش پیدا می کند یا متوقف می شود شرایط چطور خواهد شد.
بیوان وارنر از Launch Housing می گوید: «در حالی که مردم در تلاش هستند تا هزینه زندگی خود را کاهش دهند سعی می کنند تا خانه های اجاره ای ارزان قیمت را پیدا کنند و این برای افرادی که پول زیادی ندارند بازار بسیار رقابتی است. یعنی خانه های اجاره ای یا اجتماعی زیادی وجود ندارد که این افراد توان مالی اجاره آن را داشته باشند. به همین دلیل ما پیش بینی می کنیم نزدیک اواخر سال آینده میلادی یک سونامی بی خانمانی ایجاد شود و به همین دلیل است که از دولت می خواهیم الان دست به کار شود و این خانه های اجتماعی را بسازد تا قبل از این که مردم بیفتند، دستشان گرفته شود.»
دولت ویکتوریا در جدیدترین بودجه خود که ماه گذشته اعلام شد بودجه ای ۵.۳ میلیارد دلاری را برای احداث بیش از ۱۲ هزار مسکن اجتماعی در طول ۴ سال آینده اختصاص داد.
شوان جاب که قبلا به عنوان یک مدیر رستوران در فرودگاه سیدنی کار می کرد اکنون در یک مسیر شغلی جدید یعنی پرستاری دامپزشکی فعالیت می کند.
وی خود را خوش شانس می داند که توانسته است یک خانه استیجاری شخصی ارزان قیمت پیدا کند چرا که در غیر این صورت مجبور بود مانند ۴۰۰ هزار استرالیایی دیگر در صف انتظار دریافت مسکن اجتماعی باشد.
وی می گوید مدت دو ماه و نیمی که وی خانه ای نداشته است باعث شده است تا نگرش وی در مورد بی خانمانی و افراد بی خانمان تغییر کند ولی وی مطمئن نیست که چنین تغییری به طور کلی در جامعه استرالیا نیز رخ داده باشد.
وی می گوید: «من احساس می کنم مردم باید با تمام افرادی که دچار مشکل هستند همدردی کنند چون این افراد از اقشار مختلف هستند. اما صادقانه باید بگویم نمی دانم کووید واقعا باعث تغییر نگرش مردم در مورد افرادی خواهد شد که دچار مشکل هستند و به سکونتگاه و مسکن موقت نیاز دارند.»
