انجمن روانشناسان استرالیا خواستار این شده است که سیستم Telehealth که سیستمی برای ارائه خدمات درمانی از راه دور است هزینه های مربوط به تمام مشاوره های تلفنی و ویدیویی را پوشش دهد.
بسیاری از مهاجران از جمله افرادی که از کشورهای جنگ زده فرار کرده اند به دلیل بحران کروناویروس دوباره برخی از مشکلات روانی از جمله اختلالات ناشی از استرس را تجربه می کنند.
در همین خصوص من مهدی قلی زاده و همکارانم آملیا دان و ساندرا فولان در شبکه اس بی اس گزارشی تهیه کرده ایم که تقدیم حضورتان می شود.
کنان رحمانوویچ (Kenan Rahmanovic) به خوبی به یاد دارد که با شروع جنگ چطور همراه خانواده اش از سارایوو فرار کرده بود.
وی در سال ۱۹۹۵ به عنوان یک پناهنده وارد ملبورن شد.
او اکنون ۴۰ سال سن دارد و هنوز کمبود مواد غذایی در آستانه جنگ بوسنی در سال ۱۹۹۲ را به یاد می آورد.
وی می گوید: «در آن زمان ۱۲ سال سن داشتم. یادم می آید که شرایطی شبیه چیزی که الان می بینیم را تجربه می کردیم. مادرم من را می فرستاد تا از سوپرمارکتی که در آن سوی خیابان بود بروم و شیر و نان بخرم به یاد دارم که وقتی در خیابان قدم می زدم قفسه های خالی مغازه ها را می دیدم که شیر، آرد، روغن و گوشت در آنها وجود نداشت.»
آقای رحمانوویچ می گوید این وضعیت ابتدا مانند چیزی غیرواقعی به نظر می رسید ولی طولی نکشید که تبدیل به واقعیتی هولناک شد.
وی می گوید: «به سرعت کمبود کالاها به طور واضح مشخص شد و مردم همچنین مدت های طولانی در پمپ بنزین ها منتظر می ماندند. یادم می آید که پدرم تمام طول روز را در صف پمپ بنزین منتظر می ماند تا بنزین بزند چون صف هایی چند کیلومتری تشکیل شده بود.»
حالا آقای رحمانوویچ یک روانشناس بالینی در منطقه چندفرهنگی کوبرگ (Coburg) ملبورن است. وی می گوید مشاهده این هراس و نگرانی در سوپرمارکت ها و داروخانه های استرالیا به دلیل بحران کروناویروس خاطرات تلخ گذشته را در ذهن بسیاری از مهاجران زنده می کند.
وی می گوید خاطرات جنگ سارایوو باعث می شود تا بحران کروناویروس برای وی بیشتر استرس زا باشد.
آقای رحمانوویچ می گوید: «این برای من یادآور این است که مردم قبل از شروع جنگ چطور رفتار می کردند و این ناراحت کننده است.»
وی می گوید او تنها کسی نیست که این احساس را دارد و بسیاری از مراجعه کنندگانی که از وی کمک می خواهند مهاجرانی هستند که از شرایطی سخت فرار کرده اند و حالا برای رویارویی با یک بحران دیگر دچار مشکل هستند.
آقای رحمانوویچ می گوید: «من افرادی را دیده ام که جنگ و کمبود مواد غذایی را تجربه کرده اند و الان به شدت تحت تاثیر این وضعیت هستند و دوباره در حال تجربه تروما هستند و کنار آمدن با این وضعیت برای آنها بسیار سخت است.»
سرویس های سلامت روانی از جمله مرکز آقای رحمانوویچ شاهد افزایش تقاضای کمک از سوی استرالیایی هایی هستند که در طول بحران کووید-۱۹ تقاضای کمک می کنند.
همین وضعیت باعث شده است تا دولت فدرال استرالیا در قالب بسته ای ۱/۱ میلیارد دلاری میزان یارانه های مدیکر برای مشاوره های تلفنی Telehealth را افزایش دهد.
این افزایش بودجه به تمام استرالیایی ها این امکان را می دهد تا در قالب یک برنامه مراقبتی سلامت روان با متخصصان سلامت روانی به صورت تلفنی و یا ارتباط ویدیوییی یعنی از طریق FaceTime و اسکایپ ارتباط داشته باشند و به این ترتیب بدون این که نیاز باشد از خانه خود خارج شوند حمایت های لازم را دریافت کنند.
روانشناسان از این اقدام استقبال کرده اند. انماری کالینز (Anne Marie Collins) رییس انجمن روانشناسان استرالیا می گوید با توجه به هراس و نگرانی ناشی از بحران کروناویروس، دسترسی مردم به چنین کمک هایی باید تا جای ممکن افزایش پیدا کند.
وی می گوید: «یک طوفان کامل در مورد سلامت روانی در حال شکل گیری است. ما می دانیم که در شرایط این چنینی برای مثال موارد خودکشی ممکن است افزایش پیدا کند.»
این انجمن و برخی سازمان های دیگر خواستار این افزایش بودجه شده بودند تا همه افرادی که به دلیل بحران کروناویروس در انزوا و قرنطینه قرار گرفته اند به سرویس های سلامت روانی دسترسی داشته باشند.
دسترسی به خدمات Telehealth برای دیلون سامباکان که ساکن ملبورن است و مادرش در ترکیه گرفتار شده است بسیار مهم بوده است.
مادر خانم سامباکان دچار اختلال اضطراب مزمن است و به دلیل محدودیت های سفر ناشی از کروناویروس نتوانسته از ترکیه به استرالیا برگردد ولی موفق شده از طریق سرویس Telehealth از ترکیه با روانشناس خود در ملبورن تماس بگیرد. خانواده وی در تلاش هستند تا به محض از سرگرفته شدن پروازها برای وی یک بلیت هواپیما بخرند تا او به استرالیا برگردد.
خانم سامباکان می گوید: «این شرایط خیلی سخت است چون او خیلی ناراحت است و نمی تواند کاری انجام دهد. ما چندین بار بلیت هواپیما گرفتیم ولی همه این پروازها لغو شدند.»
روانشناس مادر خانم سامباکان، خانم مرادیه سلوی (Muradiye Selvi) است و می گوید خانه نشینی اجباری و قرنطینه ناشی از بیماری کووید-۱۹ می تواند برای بسیاری از افراد ایجاد تروما کند، مخصوصا افرادی که به خوبی انگلیسی صحبت نمی کنند و یا آنهایی که از اعضای خانواده خود دور مانده اند.
وی می گوید: «این استرس به دلیل دسترسی نداشتن به اعضای خانواده و مشکلات زبانی و نداشتن توانایی درک کامل اوضاع ایجاد می شود.»
خانم سلوی که خودش هم به زبان ترکی استانبولی صحبت می کند در کنار آقای رحمانوویچ در کوبرگ کار می کند.
وی می گوید یکی از افتخارات کلینیکی که در آن کار می کند این است که اکثر روانشناسان آن به دو زبان صحبت می کنند و با مراجعه کنندگان با زبان خود آنها صحبت می کنند و گاهی اوقات به طور رایگان مشاوره می دهند.
