شبکه کتابخانه های عمومی ویکتوریا (Public Libraries Victoria Network - PLVN )، بر آن است تا برای این سوال، پاسخ دقیقی بیابد، چرا که این بخش به حمایت بیشتر جامعه و بودجه دولتی نیاز دارد.
سخنگوی این شبکه، کریس باکینگهام می گوید که مشارکت بیشتر دولت به ارائه منابع بهتری برای جوامع جدید و تازه تاسیس در ویکتوریا کمک خواهد کرد.
وی می گوید: "ویکتوریا هر هفته حدود 3،000 ساکن جدید را می پذیرد. بودجه عملیاتی ما از دولت ایالتی به شاخص بهای مصرف کننده یا (CPI) وابسته است و این بدان معنی است که به ویژه برای آن دسته از خدمات کتابخانه ای که به توسعه جوامع، جوامع تازه تاسیس و جوامع با نیازهای پیچیده ارائه می شوند، این بودجه با تقاضا مطابقت ندارد. بنابراین ما مطمئنا نیازمندیم که دولت ایالتی، بودجه عملیاتی تخصیص داده شده به کتابخانه های عمومی را بازبینی کرده و آن را با توجه به شاخص بهای مصرف کننده و میزان رشد جمعیت تعیین کند."
بر این اساس کتابخانه های عمومی در ویکتوریا بیش از 30 میلیون بازدیدکننده را در سال جذب می کنند و همچنین هر هفته پانزده هزار کودک برای برنامه های آموزشی اولیه به کتابخانه ها می روند.
آقای باکینگهام می گوید که بودجه بیشتر می تواند این برنامه ها را بهتر و مفیدتر ارائه کند.
او ادامه می دهد: "ما به دنبال جذب کمک های بیشتر برای برنامه های ویژه ای هستیم که آموزش اولیه را در بر می گیرند، و به کودکان کمک می کنند تا برای مدرسه آماده شوند. ما همچنین از دولت ایالتی می خواهیم که ما را در ساخت و تحویل برنامه ی "استم" (STEAM) حمایت کند – یعنی برنامه هایی که در زمینه های علوم، فن آوری، مهندسی، هنر و ریاضی ساخته شده اند. بنابراین ما برنامه های آموزشی غیر رسمی زیادی را در کتابخانه ها انجام می دهیم و نیازمند پشتیبانی هستیم. ما منابع لازم و نیروی متخصص را در اختیار داریم و تنها نیاز به بودجه بیشتری برای ساخت و تحویل برنامه داریم."
ویکتوریا دارای یک "برنامه کتابخانه های زندگی" است که بر اساس آن کمک های مالی بین 10،000 تا 750،000 دلار از منابع مختلف جذب شده و به شوراهای محلی ارایه می شوند تا برای ارتقاء زیرساخت های کتابخانه ها استفاده شوند.
همچنین بر اساس تحقیقات دولت محلی ویکتوریا، سرانه ی حمایت دولت ویکتوریا از کتابخانه های عمومی بالغ بر 7.94 دلار می باشد که این میزان بالاتر از سرانه ی حمایتی دولت های نیو ساوت ولز -بالغ بر 3.76 دلار - و کوئینزلند - 6.07 دلار – است.
اما رئیس انجمن دولت محلی استرالیا، آقای دیوید اولاکلین (David O'Loughlin)، می گوید موافقت نامه های مالی میان دولت های ایالتی و محلی باید بهبود یابند.
آقای اولاکلین گفت: "در محل زندگی من یعنی ایالت ساوت استرالیا، سابقا دولت و شوراها کتابخانه را 50 و 50 تامین مالی می کردند. اما در طول سالهای اخير سهم دولت ایالتی از کمک مالی به تدریج از 10 درصد هم کمتر شده است. این روند بسیار ناامید کننده است زیرا به این معنا است که شوراهای محلی ناچارند بیشتر بار مالی را بر دوش بکشند. این به این معنی است که نرخ های ما بسیار بالاتر از شاخص بهای مصرف کننده می رود و بسیار دشوار است که به مردم توضیح دهیم که امکاناتی که آنها می خواهند، از شاخص بهای مصرف کننده بالاتر و برای این جوامع گرانتر است".
اما آقای اولاکلین همچنین می گوید که برای شوراها کتابخانه ها همیشه اولویت خواهند داشت به دلیل اهمیتی که آنها برای جامعه دارند.
وی می افزاید: "ما واقعا علاقمندیم که این مشارکت های مالی را بازیابی کنیم تا دوباره به یک رابطه 50-50 و یا بهتر ترمیم شوند. اما متاسفانه این کار آسانی نیست. با این حال ما بسیار علاقمند به شراکت واقعی دولت ایالتی هستیم تا مانند گذشته در مورد نحوه برقراری ارتباط و آموزش جوامعمان با ما همکاری کند. کتابخانه ها یک ابزار تعامل قدرتمند بین دولت ها و جامعه هستند. آنها باید نه تنها توسط دولت محلی، بلکه دولت های ایالتی نیز دیده شوند".
شورای جوامع قومیتی ویکتوریا مجموعه ای از برنامه ها را در کتابخانه ها را برگزار می کند، از جمله جلسات رونمایی و معرفی کتاب های دو زبانه و همچنین جلسات طرح توسعه.
رییس این شورا خانم کریس پیولیدیس (Kris Pavlidis) معتقد است که وجود کتابخانه ها برای زندگی بسیاری از مهاجران تازه وارد، بسیار حیاتی است.
وی می گوید: "وقتی که ما در حال کمک به مهاجران جدید جامعه هستیم و به ویژه افرادی که زبان اول آنها انگلیسی نیست، کتابخانه یک نقطه شروع فوق العاده است. زیرا این افراد اغلب در مورد زبان حساس هستند و یا به جوامع خاصی تعلق دارند که تازه وارد هستند. ولی مهم تر اینکه اغلب آنها زبانهای غیر از زبان انگلیسی و زبانهایی را صحبت می کنندکه مستقیما به آن گروه یا جامعه تازه وارد مستقر در آن محدوده خاص مربوط می شود".
همچنین خانم کلم جیلینگز (Clem Gillings) موسسه ی خدمات اجتماعی را در منطقه ماروبینونگ (Maribyrnong) در غرب ملبورن اداره می کند، منطقه ای که 40 درصد ساکنان آن در خارج از کشور متولد شده اند.
خانم جیلینگز می گوید که در کتابخانه ی این منطقه، کتاب ها، مجلات و دی وی دی هایی به زبان های مختلف و همچنین طیف وسیعی از برنامه های متنوع وجود دارد.
وی توضیح می دهد: "ما برنامه هایی مانند "کافه گفتگو" را برگزار می کنیم، که فرصت های آموزش غیر رسمی زبان را برای افرادی به وجود میاورد که تازه به این منطقه مهاجرت کرده اند و فقط به کمک هایی در یادگیری زبان انگلیسی و برقراری ارتباط با جامعه نیاز دارند".
یکی دیگر از کتابخانه های ناحیه ماروبینونگ، کتابخانه فوتسکیری است که برنامه های مفیدی از جمله آموزش استفاده از اینترنت و موبایل را برگزار می کند. خانم جیلینگز می گوید که خدمات آنها برای همه عالی است به خصوص برای افراد مسن تر.
وی ادامه می دهد: "آنها واقعا قدردانی می کنند که بتوانند در فعالیت گروهی در محیطی آرام و خلوت و بدون تهدید شرکت کنند و در مورد چگونگی استفاده از تکنولوژی جدید، آموزش ببینند. چرا که امور مربوط به دستگاه های دیجیتال اغلب نیاز به تعامل با شهرداری و دیگر اشخاص و کسب و کارها دارد".
همچنین گری استار، مدیر کتابخانه ها و جوامع در کانتربری-بنکستاون در جنوب غربی سیدنی، می گوید مراکز این منطقه نیز از تخصیص بودجه از سوی دولت ایالتی استقبال می کنند.
وی می گوید: "از لحاظ تاریخی بودجه پرداختی توسط شهرداری در واقع حمایت کننده اصلی خدمات کتابخانه ها بوده است. من فکر می کنم اگر در آینده تعهد مالی به کتابخانه ها به سطح دولت محلی و ایالتی برسد دولت، این تعهد قطعا می تواند منجر به حصول نتیجۀ خوبی برای همه کتابخانه های عمومی باشد".
بر این اساس، تقریبا نیمی از ساکنان کانتربری-بنکستون – یعنی حدود 44 درصد جمعیت- در کشورهای غیرانگلیسی زبان متولد شده اند و آقای استار می گوید که کتابخانه های منطقه مکان های یادگیری برای آنها است.
وی می افزاید: "برنامه هایی را که ما برگزار می کنیم با در نظر داشتن این امر است که برای بسیاری از اعضای جامعه ما، انگلیسی زبان اول نیست. مثلا ما یک برنامه بسیار هدفمند برای ارتباط با مادران و نوزادان داریم تا بتوانیم کتاب خواندن را به آنها آموزش دهیم، اینکه برای کودکشان کتاب بخوانند که این کار آنها را قادر می سازد تا در مدارس ابتدایی بتوانند به فرزندانشان کمک کنند".
فرح الدیب (Farah El-Dib) عضو 22 ساله ی این کتابخانه است که می گوید همه اعضای خانواده اش از امکانات آن استفاده می کنند.
او می گوید: "من می دانم که مادربزرگ و خاله های من فقط دوست دارند بخش عربی را بخوانند. اما آنها مدت طولانی در کتابخانه نمی مانند آنچه را که می خواهند می گیرند و میروند. اما من، عموزاده ها و دیگر همسن و سالهایم، بعد از مدرسه برای درس خواندن به آنجا میرویم، مخصوصا برای امتحان (HSC )(دیپلم دبیرستان)."
پیتر کورنس (Peter Kearnes) نیز که در جنوب غربی سیدنی زندگی می کند و بازنشسته است، تمام عمر از کتابخانه های کانتربری-بنکستاون استفاده کرده است.
او و همسرش اغلب نوه های خود را هم به کتابخانه می برند تا آنها هم عشق به مطالعه را یاد بگیرند.
آقای کورنس می گوید: "ما برای جلسات داستان خوانی و صنایع دستی به آنجا می رویم. و این راهی بوده برای معرفی عشق به مطالعه و کتاب. ایده من این است که آنها را با استفاده از کتاب ساکت کرد. بنابراین آنها می بینند که مطالب جالب و داستان هایی برای خواندن وجود دارد".
خانم کریس پیولیدیس، رییس شورای جوامع قومیتی ویکتوریا میگوید که اهمیت کتابخانه ها کم رنگ نخواهد شد به ویژه برای مهاجران تازه وارد.
وی معتقد است: "اغلب اولین مانع زبانی، یک مشکل زبانشناسی است و اگر ما بتوانیم اطلاعات را بین مردم منتشر کنیم، یعنی اولین گام را برای حل مسالمت آمیز و توانمندسازی جامعه برداشته ایم. بنابراین وقتی افراد در مورد آنچه در اطرافشان اتفاق می افتد مطلع باشند و برای سوالاتی که ممکن است برایشان پیش بیاید جواب داشته باشند، کم کم احساس راحتی بیشتری در مورد محیط زندگی شان می کنند".
