این در حالی است که یک بودجه در حدود ۶۰ میلیون دلاری دیگر به بیمارستان های و برنامه های حمایتی اختصاص داده شده است اما کارشناسانی که با جوامع آفریقایی استرالیایی کار می کنند می گویند بسیاری از این خانواده در سکوت عذاب می کشند.
سانتینو آتم دنگ (Satino Atem Deng) یک مشاور حرفه ای و پدر چهار فرزند است و به خوبی استرس ناشی از محدودیت های مرحله چهار را درک می کند.
وی از خانه اش در غرب ملبورن کار می کند یعنی جایی که با همسر و فرزندانش که از فقط ۸ هفته تا ۶ سال سن دارند زندگی می کند.
وی همچنین به صورت داوطلب مایحتاج مورد نیاز خانواده هایی که در انزوا هستند را از فروشگاه ها می خرد و در اختیار آنها قرار می دهد و در زمینه ارائه حمایت های مربوط به سلامت روانی به افرادی که به دلیل محدودیت های مرحله ۴ دچار مشکل شده اند نیز فعالیت می کند.
وی می گوید: «افرادی که واقعا دچار مشکل شده اند افرادی هستند که با موانع زبانی و شاید موانع فرهنگی روبرو هستند و شاید اطلاعات کافی در مورد حمایت هایی که ارائه می شود و نحوه دسترسی به اطلاعات ندارند.»
آقای دنگ یکی از اعضای سرویس حمایت خانواده ها و والدین آفریقایی استرالیایی است، مرکزی که به خانواده هایی که به دلیل محدودیت های مربوط به کروناویروس دچار مشکل شده اند کمک می کند.
وی می گوید حدود ۴۰۰ خانواده برای دریافت کمک به این مرکز مراجعه کرده اند.
آقای دنگ می گوید یکی از سخت ترین بخش های محدودیت های مرحله ۴ برای خانواده هایی که تازه وارد استرالیا شده اند این است که نمی توانند هیچ مهمان و یا ملاقات کننده ای در خانه خود داشته باشند.
وی می گوید: «ما از یک فرهنگ جمعی آمده ایم. و این فرهنگ جمعی به این معنی است که ما از یکدیگر کمک می گیریم. و شما تا جایی که می توانید به دیگران کمک می کنید.»
آقای دنگ می گوید این محدودیت ها باعث می شوند تا افراد نتوانند به حمایت های روانی که در اجتماع داشته است دسترسی داشته باشند، آن هم درست در زمانی که بیشتر از همیشه به آن نیاز دارند.
محمد الخفجی (Mohammad Al-Khafaji) رییس فدراسیون شوراهای جوامع قومی استرالیا می گوید این سختی ها چیزی است که همه جامعه ان را تجربه می کند، ولی شرایط برای جوامع مهاجری که به شبکه ای از اعضای خانواده و یا حمایت های محل کار دسترسی ندارند شدیدتر است.
وی می گوید: «ما می دانیم که بسیاری از جوامع ما از پرداختی JobKeeper و JobSeeker محروم بوده اند و برای کسانی که حق کار دارند کاری وجود ندارد و به همین دلیل در حال حاضر اضطراب و استرس زیادی برای جوامع مهاجر وجود دارد.»
مراکز ارائه دهنده مشاوره تلفنی در سراسر استرالیا اعلام کرده اند در طول هفته های اخیر تعداد تماس هایی که دریافت می کنند افزایش زیادی داشته است.
مرکز Lifeline که در زمینه سلامت روانی مشاوره تلفنی ارائه می کند اعلام کرده است تعداد تماس هایی تلفنی که دریافت می کند در مقایسه با سال گذشته ۲۵ درصد افزایش یافته است و به طور میانگین هر ۳۰ ثانیه یک تماس تلفنی دریافت می کند.
موسسه Black Dog که یک گروه تحقیقاتی در زمینه سلامت روانی است تخمین می زند بین ۲۵ تا 33 درصد از مردم استرالیا در طول همه گیری کروناویروس دچار سطح بالایی از استرس خواهند شد.
یک تحقیق در دانشگاه سیدنی نیز پیش بینی می کند که شمار موارد خودکشی در استرالیا امسال در مقایسه با سال قبل ۱۴ درصد رشد داشته باشد.
وزارت بهداشت و خدمات انسانی ویکتوریا نیز اعلام کرده است که در طول شش هفته گذشته تعداد افرادی که به دلیل خود زنی به بخش های اورژانس بیمارستان ها منتقل شده اند در مقایسه با سال گذشته ۹ درصد افزایش داشته است. اما این افزایش در بین افراد کمتر از ۱۸ ساله، ۳۳ درصد بوده است.
احمد حسن مدیر مرکز Youth Activating Youth می گوید بسیاری از جوانان دچار سطح بی سابقه ای از استرس شده اند ولی در مورد درخواست کمک تردید دارند.
وی می گوید: «بسیاری از جوانان در مورد معیشت خود در آینده نگران هستند؟ این که آینده تحصیلی آنها چه خواهد شد؟ تحصیلات عالی چه می شود؟ آینده شغلی آنها چطور خواهد بود؟ خیلی از جوانان بسیار نگران هستند.»
دولت ایالت ویکتوریا بودجه ای در حدود ۶۰ میلیون دلار برای اجرای برنامه های سلامت روانی در این ایالت اختصاص داده است ولی حدود نیمی از این بودجه صرف تامین تخت های بیمارستان ها برای بیماران مبتلا به بیماری های حاد روانی خواهد شد.
پرفسور برایان اودونوگ (Brian O’Donoghue) از مرکز سلامت جوانان Orygen می گوید بودجه بیشتری باید برای ارائه برنامه های سلامت روانی که بر اساس فرهنگ های مختلف تهیه شده اند اختصاص پیدا کند.
وی می گوید: «این جوامع اغلب بسیاری غنی هستند و راهکارهای خود را برای این چالش ها ارائه می دهند و ما باید در کنار این جوامع کار کنیم و با آنها مشارکت داشته باشیم.»
آقای دنگ می گوید رهبران گروه های اجتماعی استرالیا باید در انتقال پیام های مربوط به سلامت روانی مشارکت داشته باشند.
وی می گوید این ایده که «همه ما با هم در این وضعیت هستیم» باید گفته شود، نه این که صرفا ترجمه شود.
آقای دنگ می گوید: «من می دانم که برخی اطلاعات ترجمه شده است، ولی گاهی اوقات گفتن این اطلاعات به صورت کلامی بسیار قدرتمندتر است.»
