منطقه "دالی ریور" (Daly River) در نورترن تریتوری هفده هزار کیلومتر با کلمبیا فاصله دارد، اما اطلاعات جمع آوری شده توسط صاحبان زمین های این منطقه تاثیر مستقیمی بر تنظیم گزارشی در عرصه جهانی داشته است. هدف از این گزارش شکل دادن به سیاستی جهانی در زمینه تنوع زیستی است.
به گزارش ، سازمان بین دولتی The Intergovernmental Science-Policy Platform on Biodiversity and Ecosystem Services (IPBES) که یکصد و بیست و هشت عضو دارد، شرایط تنوع زیستی و منافع اجتماعی اکوسیستم ها را ارزیابی می کند و مقر آن در شهر مدلین (Medellin)، دومین شهر بزرگ کلمبیا است.
(Peter Bridgewater) نماینده استرالیا در مقر این سازمان به Fairfax Media گفت که هدف از این گردهمایی این است که بهترین پیشنهادها در زمینه تعیین سیاست ها بر اساس بهترین شواهد علمی ارائه شود.
در خلاصه یادداشت هایی که برای تعیین سند نهایی انتخاب شده اند، بخشی از اطلاعات باستانی به دست آمده از مالکان سنتی منطقه "دالی ریور" نورترن تریتوری گنجانده شده است.
در این یادداشت ها، تقویمی گنجانده شده که با همکاری موسسه CSIRO تهیه شده و در آن پانزده فصل مشخص بر اساس تعامل بین زیستگاه ها و گیاهان و حیوانات مختلف آنها نشان داده شده است. پروفسور پیتر بریج واتر توضیح داد که آوردن این تقویم در متن باعث شد که سیاست گزاران و دانشمندان به گونه ای متفاوت درباره راه حل های مبتنی بر تنوع زیستی بیندیشند.
اما اینجا در استرالیا، (Bradley Moggridge) که دانشمندی است که در حوزه تغییرات آب و هوایی کار می کند و خود عضوی از جامعه مردم کامیلاروی (Kamilaroi) است به Fairfax Media گفت که دانش بومیان در حوزه های علمی و سیاست گزاری بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. اما حتی در حال حاضر، فرآیند مشخصی برای ارجاع به منبع برای مردم بومی برای تاثیرگزاری بر علوم یا سیاست ها تعریف نشده است. این کار برای من، به عنوان یک دانشمند و یک ابورجینال دشوار است. من نمی توانم در مقاله ای در حوزه تخصصم، دانش پدر پدر بزرگم را به عنوان منبع ذکر کنم.
دکتر رو هیل (Ro Hill) یک دانشمند استرالیایی است که درگیر فرآیند سیاست گزاری تنوع زیستی است. او به عنوان رهبر گروه تحقیقاتی زمین و آب در CSIRO فعالیت می کند. به گفته او، فرآیند IPBES درباره ارتباط دادن گونه ها با تصمیم گیری ها در حوزه سیاست بود.
او گفت که یک شخص عادی در کوچه و بازار معمولا علاقه ای ندارد که بداند چگونه هوای تمیز و آب آشامیدنی سالم از یک اکوسیستم درست و سالم به وجود می آیند.
چند روز پیش، گزارشی منتشر شد که در آن به نقش کلیدی جوامع محلی در حل چالش های تنوع زیستی در منطقه آسیا-اقیانوسیه اشاره شده است.
در این گزارش آمده است که در گذشته، سیاست های از بالا به پایین مشوق ها را منحرف کرده و از بین بردند و بدین ترتیب باعث شدند که از دست رفتن تنوع زیستی سرعت بیشتری بگیرد.
مشارکت جوامع محلی و سهامداران طبقه بالا در فرآیند تصمیم گیری درباره مسائل مربوط به حفظ طبیعت و منابع طبیعی بهترین روش برای اطمینان از بهره برداری پایدار از تنوع زیستی و کمک متقابل طبیعت به انسان هاست.
این گزارش همچنین به رشد سریع این منطقه اشاره می کند، رشدی که با کمک تنوع زیستی صورت می گیرد و در همان حال بر آن اثر می گذارد.
آقای مازاو کارکی (Madhav Karki) از نپال می گوید که تنوع زیستی و خدمات اکوسیستم باعث رشد اقتصادی متوسط 7.6 درصد در سال در فاصله سال های 1990 تا 2010 در منطقه آسیا-اقیانوسیه شده است که 4.5 بیلیون نفر از مردم منطقه از آن سود برده اند.
با این حال به گفته Sonali Senartna Sellamuttu از سریلانکا، چهره تنوع زیستی منطقه با تهدیدهای بی سابقه ای روبرو است. این تهدیدات رخدادهای سهمگین آب و هوایی مثل افزایش سطح آب دریا ها هستند یا هجوم گونه های بیگانه و یا افزایش آلودگی و زباله ها.
پروفسور بریج واتر گفت که اگرچه بیشتر کشورهای حوزه آسیا-اقیانوسیه به هدف تعیین شده در توافقنامه Aichi نزدیک شده اند، اما هنوز راه زیادی تا رسیدن به نقطه ایده آل دارند. در این توافقنامه، کشورها باید هفده درصد زمین ها و ده درصد مناطق دریایی خود را به عنوان مناطق حفاظت شده اعلام کنند.
او اضافه کرد که قسمت عمده تنوع زیستی همچنان در خارج از مناطق حفاظت شده وجود دارد. این تنوع در مناطقی که مردم زندگی می کنند و یا اطراف آنها وجود دارد. پس صرف تحت حفاظت بودن چند منطقه به این معنی نیست که تنوع زیستی به بهترین نحو ممکن مدیریت شده است.
مطالب بیشتر:
مرد روی اسکناس های پنجاه دلاری استرالیا کیست؟
